هدایت شده از بیمارِاتاقِ77
غم طوریه که مغزت میگه باید بخوابی، دلت میگه باید گریه کنی، معدهات میگه باید بالا بیاری و تو وسطش داری به این فکر میکنی که چرا اونجوری شد...
من به یع درجه ای رسیدم به اسم خنثی بودن، یعنی وقتی همه دارن از استرس میمیرن من کلا حسی ندارم...
از اون رفیقم که گذاشت دو هزار بار از یه قضیه حرف بزنم تا بتونم ازش عبور کنم ممنونم...