زندگی هایی به سرعت باد، گاهی مارا وادار به فراموشی کسانی که دوستشان داریم میکند؛ «روزی که زندگی کردن آموختم»

-

تو من رو یاد شوهر اولم میندازی. اونم زندگی رو یه جنگ دائمی میدید. مقاومتی برای هر لحظه. خلق و خوی همیشه آرام من دیوونش میکرد. خیال میکرد من خوش شانسم و سرنوشت معافم کرده درحالی که اون تمام روز رو باید با بلاهایی که سرش می اومد مبارزه کنه. فقط اواخر زندگیش متوجه شد که بیشتر مشکلاتش فقط نتیجه ی طرز نگاهش به دنیا بود. «روزی که زندگی کردن آموختم»

-

؛

گاهی وقت ها فقط نیازه که سکوت کنی، و گوش بسپاری به نجوای آرامش بخشی که برای تو نواخته میشه.. آرامش، جایی در لا به لای نت های موسیقی، جایی بین خطوط نقاشی، و بین کلماتی که بر روی کاغذی حک شده پنهان شده است..