در مورد اجرای عجیب دانشگاه‌آزاد [۱] ‌ بعد٢-٣‌سال [بدلایلی] دور از اجرای‌ دانشجویی؛ چیزی دلیل تکرار ‌شد، آنهم تفاوت‌ سنی ۱۰ ساله [به بالا] و مستعد و تشنهٔ چیزیکه به آن #انتقال‌نسلی‌آرمانها میگویم. در خشکی شریان ِاصلی حیات‌ِ جامعه؛ #مطالبه‌گری که تا از دانشگاه سرچشمه ‌نگیرد، جاری‌نشود. ‌ پس حسب‌ِ تکلیف‌، با علم به بضاعتها رغم‌ إنذارها قراردادی جدید مختص ِاجرای ‌دانشجویی تنظیم‌‌ کردیم، -باکاهش‌ مبلغ [از سهم‌خودم‌/تقریبا½‌سایربرنامه‌ها] -کاهش‌سطح توقع ‌از‌ برنامه‌گزارِ دانشجو -حتی تغییر نوع ِ‌اجرا [حذف ارکستر و…] ‌‌ برآیند تجربیات قبل + تجربه دیروز تنها نشان از فقدان‌ فکر، اخلاق، تخصص، خلاقیت، سلیقه، تجربه و توان نبود، بلکه بیشتر گواهِ فقدان ِ #هویت‌مستقلِ‌انقلابی‌ بود که جایش را عاملیّتِ آمریّت و ارادهٔ‌ باندهای قدرت-ثروت گرفته بود.‌ از اینرو؛ جدا از نیت‌ها و انگیزه‌ها، سنگی بسنگینی #انقلاب آنهم در‌‌ ۴۰ سالگی‌اش، بالطبع برای هر ذهنِ جستجوگرِ ناظر و شاهد ماجرا؛ نشانی‌ست برای نزدن و اولین سوالی که پدید می‌آورد «چرایی برگزاری چنین برنامه‌‌ای» است. ‌ منهای اینها ناراحتی من، نشانهٔ اهمیت و علقه ا‌ست. نه از سر تعصب، که از سر غیرت. وقتی چیزی مهم شد؛ متعلقاتش‌ هم مهم میشود؛ پس از صوت: [چون ‌وسیلهٔ‌‌ انتقالِ ‌محتواست +نبود تمهیدات و ‌ملزومات +نقض تعهدات +عدم تخصص +دارا بودنِ [حداقل] اخلاقیات حرفه‌ای و بلوغ رفتاری و… ناراحت‌ شدم؛ اما عصبانی نه! ‌ نیز از بخشی‌ که نه ‌تنها ماهیتاً تناسبی با برنامه نداشت، بلکه‌ فوراً اینرا ابراز هم کرد! [ این همانقدر عجیب‌ است که‌ خواندن #۷تیر در #خنداننده‌شو! ] وگرنه؛ نه با #استندآپ عداوتیست و نه‌‌ مجریانش. گواهش برنامه‌هایی‌، که ‌هم‌ ما بودیم، هم ‌آن! اصلِ‌ حرف‌، عدم تناسبِ محتوا و ارائه، با شعارهاست! ‌ ‌‌ و اینجا، این تازه حداقلی‌ترین برخوردی بود که آنرا بر خود واجب میدانستم. آنجا که‌ در برنامهٔ ۴۰ سالگی‌‌ انقلاب، رغم ‌درخواست‌ مکرر، پیشِ چشم ِ حضار و #خانوادهٔ‌‌شهدا وسطِ ‌جملهٔ #۴٠سالگی بعدِ هر ‌بار گفتنِ کلمهٔ #انقلاب مزه‌پرانی ‌‌بشود، آیا چنین واکنشی بیجاست؟! ‌ دردآورتر، گل‌بخودیِ برگزارکنندگان است. درحالیکه وجود بی‌ادبی و بی‌نظمی، از تقصیرات ایشان و برخورد با آن، وظیفهٔ ایشان است، نه مهمانِ روی ‌صحنه و در حالِ صحبت! نه‌ تنها نشد، بلکه واکنش من؛ برخوردِ من، به ‌آنها برخورد! و همچون کودکانِ بهانه‌جوی لوس، با خرج همیشگی‌شان از اعتبار شهدا و ارزش‌ها، معترض به ‌اعتراضِ ‌من شدند، که «حرمت ‌خانوادهٔ ‌شهدا را نگه ‌دارم‌!» درحالیکه‌ مصداق‌‌ بیحرمتی به‌ خانوادهٔ ‌‌شهدا، حضورشان در چنین مراسمیست، نه ‌غیرت و دفاع‌ از شأنیت‌شان‌! ‌‌‌ سالها چنین مسائل آسیبها زده، تازه، در‌ نسلی انقلاب و امام و جنگ ‌‌دیده! چه‌ رسد به نسلی که، نه ‌تنها تجسم‌‌ و آگاهی‌ای ازین ‌آرمان ‌ندارد بلکه ‌هر روز، داخل و ‌خارج، ضدش ‌را میبیند! ‌ دانشگاه، باید جای ‌ماهی‌ دادن، ماهیگیر بپروراند، چنین‌ مراسم ‌را ‌نیز به اهل و کننده‌‌اش بسپارد.‌‌ ‌ در آخر؛ بقدری بین ‌دانشجو بودن، برایم‌ مهم‌ است، و این ‌بچه‌ها همگی‌شان [از هر طیف] برایم ‌عزیز، که‌ هیچ ‌جز رشد و تعالیشان برایم اهمیتی ندارد‌. برای ‌همین و با وجودِ اینهمه؛ بعد برنامه‌ و در حلقهٔ ‌غریبِ سوالات و حرفها و غیر آن، تک‌ به‌ تک با عشق جواب ‌دادم. ‌‌ #حامدزمانی