گفتم او، بندۀ رب بوده و یا ربِّ جلی؟ گفت خاموش، که «لاهو» احدی غیر علی

اهو تکتل خزرته مو لازم یمد ایده اعله سیفه #بابا_علی

آقا امیرالمومنین(علیه‌السلام): با وجود #تکبر، ستایشی وجود نخواهد داشت! پ.ن: چون تکبر، خوبی‌های دیگر انسان را نیز تحت الشعاع قرار میدهد. https://eitaa.com/Abootoraab110 | غررالحکم،حدیث۴۹۹۴

دو نفر رفیق، امانتی را به زنی سپردند و به او گفتند: تا وقتی که دو نفرمان باهم نیامده‌ایم؛ امانت را به آن یکی ندهد. گذشت و یک روز یکی از آن رفیق ها، تنهایی نزد زن رفت تا امانتش را بگیرد! هر چه زن در ندادن امانت مقاومت و پافشاری کرد، نتوانست و آخر راضی شد و امانتی را به او داد....

مدتی بعد رفیق دوم، نزد زن رفت تا امانت را بگیرد. زن گفت: آن را به رفیقت داده‌ام! بین آنان دعوا شد و مرد شکایت کرد و نزد عمَر رفتند عمر به زن گفت: تو ضامن امانت بوده ای و مقصری! زن درخواست کرد که، علی‌بن ابی‌طالب قضاوت کند...

عمر پذیرفت. امیرالمومنین به مرد فرمود: تو و رفیقت به این زن گفته بودید که هر وقت دو نفرتان باهم برای گرفتن امانت رفتید؛ آن را برگرداند، پس حالا برو رفیقت را بیاور تا امانتی ات را پس بگیری...! پ‌.ن: ساده بود اما نکته اینجاست که رفیق دوم خودش نیز تنهایی برای گرفتن پول آمده بود. #قاتل‌ما‌خود‌قاضیست

آقا امیرالمؤمنین(علیه‌السلام): آفت #آرزوها، فرا رسيدن اجل‌ها است . | غررُالحِکم،حدیث۳۹۵

خداوند، بندگان مؤمن خود را به وسيله نمازها و زكات ها _ و جدّيت در روزه داریِ روزهاى واجب، حفظ می‌كند؛ تا با آن اعضا و جوارحشان آرام، ديدگانشان خاشع، جان هايشان خاضع و #دل هايشان نرم گردد. | نهُج‌البَلاغه،خطبه۱۹۲

110 بار علی گفتم و فهمیدم که ساقی حیدر بشود ، مست شدن جذاب است !(:

شب زنده‌دارها را طوری دگر خریدند ..

هنگامی که یار با وفای ایشان " زیدبن‌صوحان" زخمی روی زمین افتاده بود، مولا بالای سرش رسید و فرمود: رحمت خدا بر تو! _که کمترین #زحمت را برای ما داشتی و بزرگترین خدمت و یاری را به ما نثار کردی... زید، سرش را بلند کرد و گفت: یاامیرالمومنین؛ به خدا سوگند! نمیخواستم از کسانی باشم که تو را تنها گذاشتند و به یاری تو نشتافتند؛ زیرا اگر تو را تنها میگذاشتم خدا مرا تنها میگذاشت و خوارم میکرد...! | الطرائف،ج۱،ص۱۰۳

الحَجَر الغَصیب فی‌ الدّارِ، رَهنُ عَلی خَرابِها یک آجر #غصبی در خانه، ضامن ویرانی آن است... _ علی‌بن‌ابی‌طالب‌علیه‌السلام | نهج‌البلاغه،حکمت۲۴۰