تموم زندگی کوتاهمو که بالا پایین می کنم می‌بینم تو همه ی خاطرات سکنجبینی و باطراوت‌م، یه گوشه از قاب و در پرسپکتیویی فوق العاده، یه دونه از مناره‌های حرمش از دور برام دست تکون میده...
می‌دونم که تضمینی وجود نداره که تا قرن دیگه این موقع چیزی به جز چند حبه دندون و و چند تیکه از استخوونای دنده‌مون تو دل خاک این کره شلوغ و پلوغ باقی مونده باشه. اصلا شاید تبدیل بشیم به خاک گلدون. شایدم یه طرح تو سازمان راه و شهرسازیِ مشهد کلید خورد و قبرستونی که ما توش دفن شدیم افتاد تو طرح وسیع سازی حریم مطهر رضوی و من و تو شدیم سنگ و خاکِ زیر پای زائرایی که از وسط صحن جدیدالاحداث حرم رد می‌شن و فرشته ها بالهاشونو روی سرشون تکون میدن.چقدر مردم برن حرم و بیان و چای بخورن و دم ورودی حرم به نوای محزونی بگن: "السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا" و من نباشم. و ما نباشیم...
چقدر روز و سال میاد که آقای امام رضا هست و ما دیگه نیستیم که قربونت تک تک آجرای گنبد باقلوایی و ایوونای نارنجی و خوشگلش بشیم...
چقدر لازمه قدر همین لحظه‌ها رو بدونیم.
