تنها کسی که امام حسین علیه‌السلام دست به ریش در حقش دعا کرد که بود⁉️ 😭😭

فوری، صوت استاد تقوی درباره قرائت همگانی جوشن صغیر در روز جمعه 🔶️

سی و دومین روز از چله 🍃🌷سی و پنجم (#شهداء_بصیرت_ظهور_حجاب )🍃🌷 مهمان سفره شهید 🥀 محمد حسن فایده 🥀هستیم.

*حضرت زهرا سلام الله علیها سیراب مان کرد* ◾️شهید «محمد حسن فایده» راوی :غلام‌­علی ابراهیمی پانزده نفری افتادیم توی محاصره دشمن. از فشار تشنگی بی­‌حال و خسته خواب­‌مان برد. وقتی بیدار شدیم، (شهید) «محمد حسن فایده» گفت: «حضرت زهرا (س) در خواب به من آب دادند و قمقمه یکی از شهدا را پر از آب کردند». فوری رفتیم سراغ قمقمه­ شهدایی که اطراف‌­مان بودند. یکی از قمقمه‌ها پر بود از آب خنک. انگار همین الان داخلش یخ انداخته بودند. همه از آب شیرین و گوارا؛ که مهریه حضرت زهرا (س) است سیرآب شدیم. منبع:کتاب خط عاشقی ۲ (خاطرات عشق شهدا به حضرت زهرا س)

محمّد حسن فايده - پنجمين فرزند حسين در اسفندماه سال 1338 در شهرستان بيرجند به دنيا آمد. در كودكى قرآن را نزد پدرش آموخت. دوره ابتدايى را در دبستان پرويز به تحصيل مشغول شد و در كلاس پنجم بود كه اصرار كرد او را به مدرسه طلاب بفرستند. پسرى آرام و مهربان بود و در كارها به مادرش كمك می ‏كرد. در اين سنين پدرش را از دست داد و براى اينكه سربار خانواده نباشد در اوقات بيكارى و ايّام تعطيل در كوره پز خانه ‏هاى پايين شهر كار مى‏ كرد.

در سالهاى آخر دبيرستان - كه مصادف با انقلاب بود - در مسير حركت انقلاب قرار گرفت و كتابهاى بيشترى از شهيد مطهرى مطالعه مى‏ كرد و دستورات و اطّلاعيه ‏هايى را كه از طرف امام(ره) مى ‏رسيد با همكارى تيمهايى كه تشكيل داده بود، به مردم مى ‏رساند. علاقه خاصّى به امام(ره) داشت و از بدخواهان ايشان متنفّر بود. به طورى كه هنگام ورود امام(ره) به ايران، بدون اطّلاع خانواده به تهران رفته بود. در سال 1357 - كه اوج انقلاب بود - فارغ التحصيل شد. با پيروزى انقلاب اسلامى اشك شوق در چشمانش ظاهر گشت. پس از اخذ ديپلم به سربازى رفت و خدمت سربازى را در سپاه پاسداران انقلاب اسلامى بيرجند گذراند. در سپاه پاسداران تلاش مى كرد تا تعليمات نظامى را فرا بگيرد و با شروع جنگ، اين فعاليتها به شدّت افزايش يافت. پس از گذراندن اين دوران به عنوان مرّبى آموزش، براى آموزش رزمندگان به جبهه رفت.

همسر ايشان خاطره ‏اى نقل مى‏ كند: «آن وقتها امام(ره) فرموده بودند دوشنبه‏ ها و پنجشنبه‏ ها روزه بگيرند و ايشان مرتّب اين دو روز را روزه مى‏ گرفتند. زمانى كه دوران نقاهت خود را مى‏ گذراندند با اينكه ضعيف و نحيف شده بودند، يك ماه روزه عقب مانده را - كه به دليل مقارنت ماه مبارك رمضان با ايّام جبهه و عمليّات رمضان بدهكار بودند - پشت سرهم گرفتند. به طورى كه پدرم از ايشان ناراحت شد و گفت: شما در جبهه از بين نرفتيد، ولى اينجا داريد خودتان را از بين مى ‏بريد. روزهاى خدا كه تمام نشده، بالأخره قرض خدا را در فرصت مناسب ‏ترى ادا خواهيد كرد. فرمودند: اين روزهاى زمستان آن قدر بلند و گرم نيست كه روزه گرفتن تأثير منفى بر من بگذارد. جالب اينكه بدون سحرى روزه مى‏ گرفتند. بنده اوّلِ اذان مغرب افطارى آماده مى‏ كردم، امّا ايشان حدود دو سه ساعت از اذان گذشته، افطار مى ‏كردند. مى‏ گفتم: آخر مگر شما روزه نبوديد، چرا اين وقت شب افطارى مى ‏كنيد. مى ‏فرمودند: آيا شما روزها و شبهايى را كه فرزندان امام حسين(عليه السلام) در صحراى كربلا سه شبانه روز تشنه و گرسنه ماندند به ياد نمى ‏آوريد؟ حال به خاطر يكى - دو ساعت ديرتر افطار كردن، آيا اتفّاق خاصى مى‏ افتد؟ انسان اگر ايمانش قوى باشد، هرگز از چنين مسائلى از پا در نمى ‏آيد.»