از شر انسان‌های کیری و رفتارهای تخمیشون پناه میبرم به سیگار و پلی لیستم ، قربتا‌ً الا الله .

آدم ضعیفی نبود ، اما دیگر حوصله‌ی سختی هارا نداشت . میل عجیبی به گریز پیدا کرد ، به ندیدن ، ندانستن ، رفتن برای همیشه

انگار ما حالمون خیلی خوبه زندگیم هی کیرشو درمیاره میکنه تو ما

روزیتون با خدا من دیگه حوصله ندارم

ببینید دوستان واقعا نمیدونم حسمو چطوری توصیف کنم انگار یه چیزی کمه ، انگار وقتی میخوام بخندم یه صدایی از درون بهم میگه خفه شو و لبخندمو محو میکنه ، انگار کسی که باید باشه ، نیست . انگار یه رنده درونمه و داره دل و رودمو پاره میکنه اما من چیکار میکنم ؟ بی توجه به همشون با جسمی که روحش مرده ادامه میدم .