ای دلبری‌ات دلهرهٔ حضرت آدم پلکی بزن و دلهره‌ام باش دمادم پلکی بزن از پلک تو الهام بگیرم تا کاسهٔ تنبور و سه تاری بتراشم هر ماه ته چاه نشد حضرت یوسف هر باکره‌ای هم نشود حضرت مریم گاهی عسلم، گم شدن رخش بهانه است تهمینه شود همدم تنهایی رستم تهمینه شود بستر لالایی سهراب تهمینه شود یک غم تاریخی مبهم تهمینهٔ من ترس من این است نباشد، باب دلت، این رستم بی‌رخشِ پر از غم این رستم معمولیِ ساده که غریب است حتی وسط ایلِ خودش، در وطنش، بم ناچاری از این فاصله هایی که زیاد اند ناچار ام از این مردن تدریجیِ کم‌کم هر جا بروم شهر پر از چاه و شغاد است بگذار بمانم، که فدای تو بگردم من نارون صاعقه خورده، تو گل سرخ تو سبز بمان من به درک، من به جهنم

شد، شد؛ نشد، ایمان دارم که برام قرة‌العین ها کنار گذاشتی.

وضعیت کارت اتوبوس ما فقیر فقرا.:::

حافظهٔ خیلی قوی‌ای دارم.

گاهی خیلی اذیتم می‌کنه، اما معمولا بهم حس قدرت می‌ده.

گاهی یه رنج بزرگه، گاهی یه موهبت...

وا. مردم پولشون رو خرج چی ها می‌کنن.

دستت دردنکنه آقا همایون.