و آمدی که امامت کُنی پری‌ها را... - روزتون مبارک دخترای انارستون🎊

غم تو به من آموخت شعرها شکوفه‌های آدمند و بهار روزهایی‌ست که کسی را دوست‌تر می‌داری... #معصومه_صابر

اگه گاهی از دستم در میره و یادم میره عکسا رو بگذارم، فکر نکنید بچه‌ها یادشون میره که سلام ما رو به حضرت سلطان برسونن. تقریباً هر هفته کسی هست که سلام ما رو رسونده. دمتون گرررررررم🌹

همیشه شاعران آواره‌ی شعرند اما من به دنبال توام! وقتی تو باشی شعر می‌آید... #مجتبی_سپید

ما بی‌تو ز جانِ خویش بیزار... #قاآنی

ای كه دل بردی ز دلدار من، آزارش مكن... #وحشی_بافقی

امروز خیلی اتفاقی ذهنم رفت سمتِ کاربردِ کلمه‌ی "قشنگ" توی محاوراتِ روزانه و جمله‌هامون... مثلا ؛ قشنگ گوش کن بهم ببین چی میگم! قشنگ فکراتو بکن! قشنگ نگاه کن بهم! قشنگ درس بخون، قشنگ کار کن! قشنگ این کار و انجام بده و یا ممکنه جمله ها کاملاً منفی باشن! قشنگ گوش نمی‌کنی به حرفام ، هیچ وقت منظورم رو قشنگ نفهمیدی و ... خیلی وقتها واژه‌ی بی نوای "قشنگ" رو می‌چسبونیم به دستوری‌ترین و حتی کوبنده‌ترین کلماتِ ممکن!! خب یک بار هم به بُعدِ مثبتش نگاه کنیم، همون بُعدی که حتم دارم درصدِ خیلی زیادی از افراد بلدش نیستن؛ بلد نبودن و نه، نشناختن!! مثلا؛ می‌دونستی چقدر قشنگ شدی! چقدر فکرت، نگات، صدات، چشات قشنگن! چقدر قشنگ درک می‌کنی، تمرکز داری، می‌فهمی! قشنگ بلدی زندگی کنی و هزار تا جمله‌ی معجزه‌گرِ دیگه؛ واقعاً معجزه‌گر!! گاهی واژه‌ها حیف میشن، گم میشن؛ بینِ جمله‌های خشک و بی روح‌، بینِ نابلدی های کوچیک و بزرگِ آدمها...

ابوشعشاء با هیبت و قد و قامت بلند، شمشیر سنگین را در دست تکان داد و فریاد کشید: - آهای علی! جنگجویانت همین‌ها هستند؟ اینان که مثل برگ خزان‌زده جلوی پای من بر زمین می‌ریزند. شنیده‌ام مرد میدان و جنگی. دوست داری مزهٔ شمشیر مرا بچشی قبل از این‌که به دیار باقی بشتابی؟ معاویه با خشم و غضب مشت روی زانو کوبید و غرید: «- این مردک احمق، مست است یا مجنون که برای علی رجزخوانی می‌کند؟ نمی‌داند اگر علی پا به میدان نبرد بگذارد، خود و دودمانش به خاک ذلت و مرگ پیچیده می‌شوند؟» - کتاب «برادر من تویی» #السلام_علیک_یا_امیرالمؤمنین

اردیبهشت را باید با پیراهن چهارخانه فتح کرد... #حمیدرضا_باباخانی