مَن لَم يَتَعزَّ بعَزاءِ اللّه ِ تَقَطّعتْ نَفسُهُ على الدُّنيا حَسَراتٍ ، و مَن رمى ببَصَرِهِ إلى ما في يَدِ غَيرهِ كَثُرَ هَمُّهُ و لَم يَشْفِ غَيْظَهُ . كسى كه به دلدارى دادن خدا آرام نگيرد جانش بر دنيا حسرتها خورد و هر كه چشمش به داراييهاى ديگران باشد ، اندوهش بسيار شود و ناراحتيش بهبود نيابد . ( بحار الأنوار : ۷۷/۱۱۶/۱۱ )

امام على عليه السلام : اطْرَحْ عَنكَ وارِداتِ الهمُومِ (الاُمورِ) ، بعَزائمِ الصّبرِ و حُسنِ اليَقينِ . اندوههاى [دل ]خويش را با صبر استوار و يقينِ نيكو بزداى . ( نهج البلاغة : الكتاب

امام على عليه السلام : مَنِ اسْتَشْعَرَ شَعَفَها .حديث مَلأتْ قَلبَهُ أشْجانا ، لَهُنّ رَقْصٌ على سُوَيْداءِ قَلبهِ كرَقيصِ الزُّبدَةِ على أعْراضِ المَدْرَجَةِ ، هَمٌّ يُحزِنُهُ .حديث و هَمٌّ يَشْغَلُهُ ، كذلكَ حتّى يُؤخَذَ بكَظْمِهِ . آن كه جامه شيفتگى به دنيا را بر تن كند، دلش پر از غمهايى شود كه بر ميانه دلش برقصند، همچون رقصيدن كف و خاشاك سيلاب، هنگام گذر از پيچ و خم درّه ها . خواهشى [دنيوى ]اندوهگينش مى كند و خواهشى ديگر سرگرمش مى سازد و چنين است تا سر انجام راه نَفَسش مى گيرد [و مى ميرد]. ( تحف العقول : ۲۲۱)

امام على عليه السلام : نِعْمَ الطّاردُ للهَمِّ الاتِّكالُ على القَدَرِ . خوب غم زداينده اى است توكل كردن بر تقدير [الهى] . ( غرر الحكم :

امام على عليه السلام : نِعْمَ طارِدُ الهُمومِ اليَقينُ . چه نيكو غم زدايى است، يقين . ( بحار الأنوار:

امام على عليه السلام : اطْرَحْ عَنكَ وارِداتِ الهمُومِ (الاُمورِ) ، بعَزائمِ الصّبرِ و حُسنِ اليَقينِ . اندوههاى [دل ]خويش را با صبر استوار و يقينِ نيكو بزداى . ( نهج البلاغة :

امام على عليه السلام : الشَّيْءُ شَيْئانِ : شَيءٌ قَصُرَ عَنّي لَم اُرزَقْهُ فيما مَضى و لا أرْجوهُ فيما بَقِيَ ، و شَيءٌ لا أنالُهُ دُون وَقْتِهِ و لَوِ اسْتَعَنْتُ علَيهِ بقُوّةِ أهلِ السَّماواتِ و الأرضِ ، فما أعْجَبَ أمرَ هذا الإنسانِ : يَسُرُّهُ دَرْكُ ما لَم يَكُن لِيَفوتَهُ ، و يَسوؤهُ فَوتُ ما لَم يَكُنْ لِيُدْرِكَهُ . و لَو أنَّهُ فَكّرَ لأبْصَرَ ، و لَعَلِمَ أنَّهُ مُدَبَّرٌ ، و اقْتَصَرَ على ما تَيَسّرَ، و لَم يَتَعرّضْ لِما تَعَسّرَ ، و اسْتَراحَ قَلبُهُ مِمّا اسْتَوْعَرَ ، فبِأيِّ هذَينِ اُفْني عُمْري ؟! چيزها بر دو گونه اند: يا چيزى بوده كه در گذشته روزى من نشده، و در آينده نيز اميدى به رسيدن آن ندارم و يا چيزى است كه تا زمانش نرسد، من به آن نخواهم رسيد، هرچند براى رسيدن به آن از نيروى اهل آسمانها و زمين مدد جويم . چه شگفت آور است كار اين انسان ؛ از رسيدن به چيزى كه حتماً به او مى رسيد شاد مى شود، و براى از دست دادن چيزى كه هرگز به او نمى رسيد، اندوهناك . اگر مى انديشيد، ديده بصيرتش باز مى شد و مى فهميد كه براى او، از پيش برنامه ريزى شده است و به آنچه آسان مى رسد، بسنده مى كرد و در پى آنچه شدنى نيست، نمى رفت و دلش از آنچه به دشوارى به دست مى آيد، آسوده مى شد. پس ، به خاطر كدام يك از اين دو چيز، عمر خويش را تباه كنم؟! ( مطالب السؤول :

امام هادى عليه‏ السلام: مَن رَضِيَ عَن نَفسِهِ كَثُرَ السّاخِطونَ عَلَيهِ؛ آن كه از خودش راضى شود، ناراضيان از او فراوان شوند

قالَ الإمامُ الهادى عليه السلام: إنَّ مِنَ الغِرَّةِ بِاللّه ِ أنْ يُصِرَّ العَبدُ عَلَى المَعصِيَةِ وَ يِتَمَنّى عَلَى اللّه ِ المَغفِرَةَ. امام هادى عليه السلام فرمود: از نشانه هاى غرور نسبت به خدا آن است كه بنده، استـمرار و اصرار بر گنـاه داشـته باشد و در همان حال، آرزومند بخشايش الهى باشد.

قالَ الإمامُ الهادى عليه السلام: الغِنى قِلَِّةُ ما تَمَنّيكَ وَالرِّضا بما يَكْفيكَ. امام هادى عليه السلام فرمود: بى نيـازى، در كمـى آرزو و رضايت به چيزى است كه تو را كفايت مى كند.

حیات ایرانی

یکی از غم انگیزه ترین جمله ها بی شک جمله ایه که هاروکی موراکامی تو رمانش کافکا درکرانه نوشته: باید بپذیری که برخی افراد برای همیشه در قلبت جا خواهند داشت بدون اینکه جایی در زندگیت داشته باشند... #شبتون_آروم join us : | کانال #لذات_فلسفه @philosophy2