. دارم رتبهٔ سه نفر برتر را می‌بینم. اولین نفر که کاپ طلا گرفته، روزی چهارده ساعت برای اهدافش وقت گذاشته. توی ذهنم نمودارهایش را ترسیم می‌کنم. ساعتهایی که در طی روز وقت گذاشته، صبح و ظهر و شب. تعداد روزهایی که در هفته دویده و تعداد ماههایی که عمیقا جان کنده و ادامه داده. همه‌چیز پیش چشمانش هست و سر سوزنی از قلم نیفتاده. می‌روم سراغ نمودار خودم. بین زمانبندی‌های دیروز کادری هست که می‌گوید سی‌و‌شش دقیقه با اپلیکیشن بودی، بی‌اینکه وظیفه‌ای انجام داده باشی. تعجب می‌کنم. دیروز به خودم قول داده بودم، ثانیه‌ای را نسوزانم اما حالا سی‌و‌شش دقیقهٔ مجهول دارم که تکلیفش بعد از مرگ، روشن خواهد شد. فکر می‌کنم اگر آن دنیا، پروندهٔ عمرم را پیش چشمانم باز کنند و بگویند آن سی‌و‌شش دقیقه را صرف چرخیدن بی‌هدف در شبکه‌های اجتماعی، کینه‌های گذشته، حسادت به‌ آدمها و ناامیدی از خدا کرده‌ای، چه جوابی باید بدهم؟ برای دقیقه‌هایی که داشتم می‌دویدم و از دستم در رفته پاسخی ندارم. وای به حال آنهایی که می‌دانم و به عمد سوزانده‌ام... #خود_نوشت

نیمه شعبان بود🌿💔