از امروز

فکر نمیکردم بعد از حکمت ها بتونم خطبه ها و نامه هارو هم ادامه بدم. اما الان به شدت مشتاقم. بریم برای شروع نامه ها

وسط سپاه بایست

من این روزها زیاد اشک می‌ریزم. شاید به تایپ شخصیتی من برگرده یا توکل پایینم یا... اما از همه سمت احساس میکنم به سبک من تهاجم شده...به این معنی که چیزی که عمیقا باور دارم راه و کار درسته هر روز داره مورد حمله شدید قرار میگیره...البته اکثرا تو فضایی مثل اینستا...با خودم میگم وافعا باید اونجا باشم و بمونم یا بیام بیرون؟ وظیفم چیه؟ دونه دونه ستاره های روشنی که اونجا میشناختم کم فعالیت و کمرنگ شدند... قشر مثلا حجاب استایل رو هم که هم باد برده هم خواب...درواقع حضورشون برام هیچ نور و امیدی نداره حتی اگه روز به روز تو اون فضا بیشتر بشن... انگار اینستا تو رو به سبک خودش درمیاره...یه مسابقه پنهان شکل میده با ظاهر سوشال مدیا و قر و پز امروزی بودن و .... نمیدونم... من بچه عصر وبلاگ نیستم بچه عصر وی چت نیستم. اگه طبق هم سن و سالام میخواستم پیش برم باید تو تیک تاک و یوتیوب الان ویدیو پر میکردم و درباره هر چیز سخیف یا متوسط و حتی مهمی ابراز نظر میکردم... نکردم. احساس میکردم حداقل باید تو اینستا باشم...اما حسم این روزا بهم میگه بیام بیرون...اما از طرف دیگه میبینم بچه حزب اللهیایی که اومدن بیرون و تو فضای حقیقی هم روابط و مطالعات و دیدنی هاشونو محدود کردن؛ فک میکنن همه جا گل و بلبله مثل ایتا...همه از دم فدا مدای انقلاب و نظامن... این حس بد...این که باید با این همه هم زبون و هم وطنی که سبکشون فرسنگ ها با من و چیزی که فکر میکنم درسته فاصله داره چه کنم...اصلا باید کاری بکنم؟ اصلا باید با این جماعت وحدتی داشته باشم یا مثل اهل ایتا بگم بیخیالشون. تا وقتی نرم تو اپ اینس حس نمیکنم تو جنگ فرهنگیم...نمیدونم به خاطر همین تلنگر ناامیدکنندش باید بمونم...یا برم... شما چطور؟

بی بی❤️

شروع کتابِ: رها و ناهشیار مینویسم🌿 ۱۸ ۰۱ ۰۲

از امروز