تنش به معرکه سرگرمِ فضل و بخشش بود به هر که هر چه دلش خواست داد، حتی سَر

تو آن حسینِ غریبی که روز عاشورا جهان مصالحه کردی به کهنه پیرهنی

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی به غمت، که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

پیچیده شمیمت همه‌جا ای تنِ بی‌سر چون شیشۀ عطری که دَرَش گم شده باشد

سلطانِ اولیا که حسین است نام او صدها چو من، غلامِ سگانِ غلامِ او

ای فَرَس! با تو چه رخ داده که خود باخته‌ای؟ مگر اینگونه که ماتی، تو شَه انداخته‌ای؟

هر که از راه رسید از بدنت چیزی برد السلام ای که به گودال، کرمخانه زدی

به همان پيرهن كهنه كسی رحم نكرد خواهرت ديد چگونه كفنت را بردند

سری به نیزه بلند است در برابر زینب...

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست وین صید دست و پا زده در خون حسین توست

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبَادِي وَادْخُلِي جَنَّتِي

زینت دوش نبی، روی زمین جای تو نیست...