🔹استاد فربهی از آیت الله جوادی آملی نقل می‌کردند: «در کتاب نهایة الحکمه مطالبی هست که بویی از آنها هم در کتاب اسفار به مشام نمی‌رسد!» *پ‌ن: کتاب نهایة الحکمه، تالیف علامه طباطبایی و کتاب اسفار، تالیف ملاصدرا است؛ رضوان الله علیهما. و هر دو کتاب درسی فلسفه در حوزه است. 🆔 @Arefane

🔹اگر گنهکاری، اگر سردرگمی، اگر بی انگیزه ای، در هرحالی که هستی، بدترین تصمیم، ناامیدی و توقف است؛ باید در همین آشفته حالی نیز گریان و نالان به سمت محبوب رفت و او را طلب کرده و از او استمداد نمود. همین توبه ناقص و حرکت لنگان لنگان، بهتر از توقف و ناامیدی است. 🔹یکبار از یکی از اساتید عرفان پرسیدم: اگر چهله بگیریم و احیانا در چهله مرتکب گناه شویم، آیا بهتر است چنین چهله ای نگیریم؟ ایشان فرمودند: همین چهله با این وضعیت، بهتر از این است که انسان بدون برنامه و رها و آشفته باشد. سپس این بیت مولوی را خواندند: لنگ و لوک و خفته‌شکل و بی‌ادب؛ سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب... *غیژیدن: خیزیدنِ طفلان و مردمانِ شَل 🆔 @Arefane

🔹توجهات توحیدی که آمد، غم و اندوه‌های انسان را برطرف می‌کند و انسان را از بن بست‌های روحی خارج می‌کند: اندوهِ جهان به مِی فرو خواهم شست... 🆔 @Arefane

🔹استاد فربهی از آیت الله جوادی آملی نقل می‌کردند: «ما می‌خواستیم قبل از خواندن کتاب اشارات، کتاب اسفار را بخوانیم، دستی از غیب بر سینه ما می‌خورد که تا اشارات نخوانده ای، اسفار نخوان!» 🆔 @Arefane

🔰ذلک الکتابُ لا ریبَ فیه هُدًی للمُتّقین 🔹کتاب قرآن موجب هدایت کسانی می‌شود که همواره مراقب افکار و رفتارشان هستند و به دنبال حق و محبوب‌اند. اگر اینچنین بودیم -ولو هنوز مسلمان نباشیم- تفکر در آیات قرآن، ما را به سمت فطرت و به سمت محبوب هدایت می‌کند. ✍ کتاب محبوب، سوره بقره، آیه ۲ #تفسیر_عرفانی 🆔 @Arefane

🔹ظهیرالدین بیهقی در کتاب تتمة صوان الحکمة، مرگ «خیام» را اینگونه روایت می‌کند: «خیام، مشغول مطالعه یا تدریس الهیات شفای ابن سینا بوده است. ناگاه، نشانه را لای کتاب می‌گذارد، کتاب را می‌بندد، به نماز می‌ایستد. نماز عشاء به سجده می‌رود. در سجده می‌گوید: اللّهم إنّک تعلم أنّی عرفتُک علی مبلغ امکانی فاغفر لی فإن معرفتی ایاک وسیلتی الیک؛ و جان می‌سپرد». ✍ حاج آخوند، ص ۵۴ 🔹پ‌ن۱. ترجمه عبارت عربی: پروردگارا، تو می‌دانی من تو را به مقدار وُسعم شناختم، پس مرا ببخش، همانا معرفت من به تو، وسیله‌ی راهیابی من به سوی توست. 🔹پ‌ن۲. آنها که به دلیل ظاهر بعضی اشعار، خیام را منکر خدا یا منکر معاد می‌دانند، با وجود این حکایت‌ها باید بیشتر احتیاط کنند. 🆔 @Arefane

🔹روزگاری برسد که قرن‌های کثیری از مرگ ما گذشته باشد و از ما و اسم ما هیچ خبری نباشد. ما مانده ایم و ابدیتِ خویش؛ در کارگه کوزه گری رفتم دوش دیدم دو هزار کوزه گویای خموش هر یک به زبان حال با من می‌گفت کو کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه‌فروش؟ 🆔 @Arefane

🔹غم مخور، روزی هر کس مقدّر است؛ راهکار کسب روزی را هم محبوب باید جلوی پایمان بگذارد: بر سر هر لقمه بنوشته عیان کز فلان بن فلان بن فلان هین توكل كن، ملرزان پا و دست رزقِ تو، بر تو، ز تو عاشق تر است این تب و لرزه ز خوفِ جوع چیست؟ در توكل، سیر می‌تانید زیست... 🆔 @Arefane

🔹بررسی اصول و مبانی تأویل عرفانی از منظر روایات| استاد یزدان پناه 🆔 @Arefane

🔹آیت الله فاضل را خدا رحمت كند! به اتفاق هم یک وقت جنوب رفتیم، ما آنجا كه رفتیم مثل اینكه سرزمین مشعر و منا را داشتیم ادراك می‌كردیم؛ همان‌ طور كه حاجی شب دهم در مشعر می ‌خوابد آدم چه حالتی دارد؟ ما آن شب را در همان سنگر مثل حالت مشعر در همان شن ‌ها به این وضع خوابیدیم. من دیدم سحر كه شد یك پیرمرد بود، این جوان ‌ها را بیدار كرده همه اینها بیدار شدند، نماز شب خود را خواندند، نماز نافله را خواندند، نماز صبح خود را خواندند و زیارت عاشورا را خواندند و خوابیدند. این البته كشور را طیب و طاهر می ‌كند! برای من كاملاً محسوس بود كه ما روی شن‌ های جبهه که می‌ خوابیدیم، مثل همان شن های شب مشعر بود، آدم شب مشعر هم روی شن می ‌خوابد. 🆔 @Arefane

🔹محمد حسن قاضی: با ایشان [علامه طهرانی] در مورد شخص معینی از شاگردان قاضی صحبت شد. گفتند که من نیز در این مورد از شیخ عباس قوچانی پرسیدم که او هم در زمان خود از مرحوم قاضی در مورد این شخص پرسیده بود و قاضی فرموده بود: «او کِی از دنیا منصرف شد و خودی خود را فراموش کرد که بتواند در این راه حرکت کند؟». گذشتن از گردنه های سخت سلوک و طریقت، در مرحله اول محتاج به فراموشی خود و انصراف از خویشتن خویش و رها کردن شؤون و علاقه آن است. ✍ آیت الحق، ج ۱، ص ۴۴۳ 🆔 @Arefane

🔹فرمود: ﴿وَ مَا یؤْمِنُ أَكْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلّا وَ هُم مُشْرِكُونَ﴾؛ اکثری مردم یک مشکل شرکی در درون آنها هست. توحید محض و توحید خالص، یعنی گفتن «لااله‌الاالله» محض نیست، اکثر مؤمنین مشرک هستند. به امام عرض کردند چگونه اکثر مؤمنین مشرک هستند؟ فرمود همین که می‌ گویند: «لَولا فَلانٌ لَهَلَکْتُ»، اول خدا، دوم فلان شخص، اگر فلان شخص نبود، مشکل ما حل نمی‌شد! باید بگویید خدای سبحان، مشکل ما را از آن راه حل کرد. نه اینکه اول خدا، دوم فلان شخص. مگر خدا دومی دارد؟ مگر در قبال خدا یک قدرتی هست؟ اگر قدرت الهی نامتناهی است، در برابر قدرت نامتناهی قدرتی نمی‌ ماند. هر چه هست مظاهر اوست، فیض اوست، فوز اوست و مانند آن. این مشکل ماست که توحید محض در ما بسیار کم است. اگر کسی موحّد ناب بود و به غیر خدا تکیه نکرد، یقیناً دعای او مستجاب می ‌شود. 🆔 @Arefane