کجایید ای شهیدان خدایی بلاجویان دشت کربلایی کجایید ای سبک روحان عاشق پرنده‌تر ز مرغان هوایی کجایید ای شهان آسمانی بدانسته فلک را درگشایی کجایید ای ز جان و جا رهیده کسی مر عقل را گوید کجایی کجایید ای در زندان شکسته بداده وام داران را رهایی کجایید ای در مخزن گشاده کجایید ای نوای بی‌نوایی در آن بحرید کاین عالم کف اوست زمانی بیش دارید آشنایی کف دریاست صورت‌های عالم ز کف بگذر اگر اهل صفایی دلم کف کرد کاین نقش سخن شد بهل نقش و به دل رو گر ز مایی برآ ای شمس تبریزی ز مشرق که اصل اصل اصل هر ضیایی • مولوی، دیوان شمس، غزل ۲۷۰۷ • آیت‌الله خامنه‌ای: کجایید ای شهیدان خدایی بلاجویان دشت کربلایی هیچ حدس میزدید که [این شعر] مال مولوی باشد؟ این مال مولوی است که هشتصد سال پیش گفته شده؛ کأنّه برای امروز گفته شده. یعنی زبان، این ‌جور سالم دست ما رسیده؛ همینطور قرن‌ به‌ قرن آمده تا به دست ما رسیده. @Arefane

دستخط علامه حسن زاده آملی در مقدمه کتابِ «فضایل و سیره چهارده معصوم علیهم‌السلام در آثار استاد علامه حسن زاده آملی»| اشتهار عنوان «وصی» برای امیرالمومنین(ع) در زمان رسول الله(ص)| شاهدی در تشیع فخر رازی @Arefane

❖ شعر عطار نیشابوری در فضیلت و مصیبت سیدالشهدا علیه‌السلام کیست حق را و پیمبر را ولی آن حسن سیرت، حسین بن علی آفتابِ آسمانِ معرفت آن محمد صورت و حیدر صفت نُه فلک را تا ابد مخدوم بود زانکه او سلطان دَه معصوم بود قرة‌العینِ امام مجتبی شاهد زهرا، شهید کربلا تشنه او را دشنه آغشته بخون نیم کشته گشته سرگشته بخون آن چنان سر، خود که بُرّد بی دریغ کافتاب از درد آن شد زیر میغ گیسوی او تا بخون آلوده شد خون گردون از شفق پالوده شد کی کنند این کافران با این همه کو محمد کو علی کو فاطمه صد هزاران جانِ پاکِ انبیا صف زده بینم بخاک کربلا در تموزِ کربلا تشنه جگر سر بریدندش چه باشد زین بتر با جگر گوشهٔ پیمبر این کنند وانگهی دعوی داد و دین کنند کفرم آید هرکه این را دین شمرد قطع باد از بن زفانی کین شمرد هرکه در روئی چنین آورد تیغ لعنتم از حق بدو آید دریغ کاشکی ای من سگ هندوی او کمترین سگ بودمی در کوی او یا در آن تشویر آبی گشتمی در جگر او را شرابی گشتمی مصیبت نامه، آغاز کتاب، فی فضیلة حسین رضی الله عنه @Arefane

❖ ویژه| کلیپی زیبا و کمتر دیده شده از سالک ربانی مرحوم حیدر آقا معجزه تهرانی @Arefane

درباره ایشان بیشتر بدانید (اینجا و اینجا و اینجا)

طرح| مِهرِ غیرِ تو بُوَد بر دلِ من مُهرِ ضَلال مولوی، دیوان شمس @Arefane

عاقل به قوانین خرد راه تو پوید دیوانه برون از همه آیین تو جوید تا غنچه‌ی بشکفته‌ی این باغ که بوید هر کس به زبانی صفتِ حمدِ تو گوید بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه شیخ بهایی @Arefane

یا اباعبدالله! شنیدم که کربلایی احمد تهرانی گفته بوده: تنها شمایید که جنس‌های بُنجُل و خراب را هم خریدارید... خوش آن دمی که نکویان کنند غارت شهر؛ مرا تو گیری و گویی که این اسیر من است... @bikarane11 | بیکرانه

این همه لطف خواجه با بندگیِ مَجازِ ماست ار به حقیقت آن بُوَد، خواجه به ما چه‌ها کند تشنه به سوی آب و خود، تشنه‌ی تشنه است آب خدا، گدا گدا کند؛ گدا، خدا خدا کند مَظهرِ اسم هادی است آنکه تو را صفا دهد کیست مُضِلّت؟ آنکه دور از صفتِ صفا کند دیوان اشعار علامه حسن زاده آملی(ره) @Arefane

درویش و غنی بنده‌ی این خاکِ دَرَند آنان که غنی‌ترند، محتاج‌ترند سعدی @Arefane

❖ روح ابن سینا: من چنین مطلبی نگفتم! • برادر علامه طباطبایی، آیت الله سید محمد حسن الهی طباطبایی، ارواح بزرگان را احضار می‌کرده و سوالاتی از آنها می‌پرسیده است. • استاد فاطمی نیا نقل می‌کند: «عالمی است از اهل تبريز [مرحوم ادیب العلما]، جامع علوم و معارف فراوان و بسيار از شهرت گريزان است. می‌گفت: در جوانی رفتم خدمت آقا سيد محمدحسن الهی (برادر علامه طباطبايی) و خواهش کردم که کتاب شفای بوعلی سينا را برايم تدريس کند. ايشان قبول کردند و شفا را شروع کرديم. در مبحثی يک روز رسيديم به جايی که شيخ ابن سينا به عنوان اعتراض به مطلبی مي گويد: لا أدري ما يقول (من نمی‌دانم چه میگويد)، ناگهان ديديم صدای خود بوعلی سينا آمد که من چنين مطلبی نگفتم! پرسيديم: شما چه کسی هستی؟ گفت: من بوعلی سينا هستم. گفتيم: پس شما چه گفته ايد؟ گفت: من چنين گفته ام (و عبارتی را ذکر کرد). اخویِ علامه نامه‌ای می‌نويسد به قم و قضيه را برای علامه نقل می‌کند. آقای طباطبايی در جواب نامه می‌فرمايند: من سالها بود که می‌ديدم اين عبارت موجود در شفا اشکال دارد و از شيخ بعيد است که آن را گفته باشد، حالا درست شد. • کتاب نکته ها از گفته ها، دفتر اول @Arefane

❖ از بدایع اسرار عدد آنست که فضلِ صد و سی و شش بر چهل و پنج، نود و یک است که عدد کمال و مقوّم اسم شریف محمد (ص) است؛ یعنی حقیقت آدمی تا در معارج ترقّی به کمال محمّدی نرسد، مهبط نزول قول کامل که کافل اعراب از کنه کلّ کما ینبغی تواند شد، نتواند شد و مراد از قول کامل، مصحف مجید است که در او اظهار کل اشیاء است چنانکه کریمه «لا رطب و لا یابس الا فی کتاب مبین» و نظائر آن مشعر بدانست. منبع: وحدت از دیدگاه عارف و حکیم، علامه حسن زاده آملی رضوان‌الله‌علیه • توضیح کانال عارفانه: در عدد ابجدی سه کلمه زیر دقت نمایید: آدم: ۴۵ کمال: ۹۱ قول: ۱۳۶ وقتی حقیقت آدم، به کمال محمدی(ص) ارتقاء یابد، محلّ نزولِ قول کامل (قرآن کریم) می‌گردد: ۴۵+۹۱=۱۳۶ درضمن عدد اسم محمد، ۹۲ است که عدد کمال (۹۱)، مقوّم وجودی اسم محمد است. @Arefane | عارفانه