ای کشته غلتان به خون ای علمدارم بردی ز دل صبر و سکون ای علمدارم ای زاده حیدر چه شد زور و بازویت از چه ز زین گشتی نگون ای علمدارم جان برادر حال من بی‌تو در هم شد از بی‌کسی شکست پشتم قامتم خم شد صبر از کفم بر باد رفت و طاقتم کم شد داد از سپهر واژگون ای علمدارم جان برادر بعد تو شد حسین بی‌یار کردند دستت را قلم فرقه اشرار چون بازوی شیرافکنت اوفتاد از کار شد کوکب بَختم زبون ای علمدارم چشم سکینه در حرم ماند اندر راه از بعد تو دست من از چاره شد کوتاه غیر از خدا نبود کسی از دلم آگاه بی‌تو روم در خیمه چون ای علمدارم بعد ار تو شد اندر جهان در به در زینب در دست دشمن دستگیر خون جگر زینب با شمر دون شد سوی شام همسر زینب گر بود ایمن تا کنون ای علمدارم بهر شبیخون روز و شب لشکر ماتم شد سوی (صامت) رهنمون ای علمدارم تنها نه من گردیده‌ام با غمت همدم زد تا قیامت ماتمت شعله در عالم بهر شبیخون روز و شب لشکر ماتم شد سوی (صامت) رهنمون ای علمدارم ganjoor.net

ورود کاربر / نام‌نویسی     صامت بروجردی » کتاب نوحه‌های سینه زنی (به اقسام مختلفه و لحنهای متنوع و مخصوصه) » شمارهٔ ۱۵ - و برای او                   ای داده شرف زینب تو کرببلا را مظلوم حسینم فرش در تو کرده خدا عرش علی را مظلوم حسینم گر قدرت حق جلوه نمی‌کرد به ذاتت مظلوم حسینم کی داشت بشر طاقت این جور و جفا را مظلوم حسینم اسباب شفاعت ز عزای تو به پا شد مظلوم حسینم آماده نمودند ز مهر تو دوا را مظلوم حسینم از حکم بدا منع فدا شد ز زلخیا ای مظهر یکتا تا سکه به نام تو زنند اسم فدا را مظلوم حسینم ای روشنی چشم و جگر گوشه زهرا ای سوخته یک جا در مجمر ماتم جگر شاه و گدا را مظلوم حسینم سدره شده از روز ازل منبر جبریل همواره به تعجیل تا بهر تو برپا کند اسباب عزا را مظلوم حسینم در ذروه قرب احدی بال گشادی وز دست بدادی از بهر لقای ابدی ملک فنا را مظلوم حسینم جای تو سر سینه سالار امم بود بالله ستم بود بر سینه تو جای شود شمر دغا را مظلوم حسینم (صامت) ز غمت روز و شب ای کشته صد چاک از خاک بر افلاک بنموده روان ز آتش دل آه و نوا را مظلوم حسینم ganjoor.net

زد قاصد بزم عزا با قامت خم از نو به عالم بیرق ماه محرم لرزید از این ماتم به عالم عرش اعظم پشت فلک گردید دو تا زین غصه و غم وقت عزا شد ماتم به پا شد ارض و سما بار دگر ماتم‌سرا شد وقت عزا شد از نونهال ماه غم از ره رسیده رنگ و رخ مهتاب از ماتم پریده خار غم هجران به چشم ما خلیده زد شعله محنت به جان خلق عالم وقت عزا شد ماتم به پا شد ارض و سمابار دیگر ماتم‌سرا شد وقت عزا شد عرش خدا شد از عزا نو سیه پوش ملک و ملک کردند راحت را فراموش کروبیان گشتند یکجا محو و مدهوش بر سر زنان گردید حوا همچو آدم وقت عزا شد ماتم به پا شد ارض و سما بار دگر ماتم‌سرا شد وقت عزا شد اندر مدینه کن خبر خیرالنسا را رو در نجف آگاه کن شیر خدا را بر گو به فخر انبیا شال عزا را در گردن اندازد کشد افغان دمادم وقت عزا شد ماتم به پا شد ارض و سما بار دیگر ماتم‌سرا شد وقت عزا شد پیر و جوان یکباره دل از دست داده مرد و زن اندر بزم ماتم رو نهاده گویا حسین تشنه لب بی‌سر فتاده با خنجر خشک از عطش اندر لب یم وقت عزا شد ماتم به پا شد ارض و سما بار دگر ماتم‌سرا شد وقت عزا شد گردش به کام دشمنان ای چرخ تا کی کو دادخواهی تا کنم این شکوه با وی کاندر سر نی کرد جا در مجلس می آن سر که کردی صد چو عیسی زنده از دم وقت عزا شد ماتم به پا شد ارض و سما بار دگر ماتم‌سرا شد وقت عزا شد آن سر که مهر از شرم رویش در حجابست کی درخور خاکستر و بزم شرابست چون بخت (صامت) گوییا گردون به خوابست ورنه چرا ویران نشد اوضاع عالم وقت عزا شد ماتم به پا شده ارض و سما بار دیگر ماتم‌سرا شد وقت عزا شد ganjoor.net

   صامت بروجردی » کتاب نوحه‌های سینه زنی (به اقسام مختلفه و لحنهای متنوع و مخصوصه) » شمارهٔ ۱۷ - و برای او همچنین                   چون به صف کرب و بلا بخت و هب یار شد آمد و یار پسر احمد مختار شد آخر کار پسر دختر خیرالانام با پسر سعد لعین بسته به پیکار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا گریه کنان مادر زار وهب شیر دل رو به وهب کرد که ای غیرت سرو چگل هستی اگر طالب بر هم ‌زدن آب و گل خیز که هنگام تجلای رخ یار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا شمع رخ دوست به پروانه شرر می‌زند بر جگر پیر و جوان تیر نظر می‌زند خیز که معشوق ازل حلقه به در می‌زند موسم افروختن طلعت دلدار شد چرخ پی‌ ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا گر به تمنای حیات ابدی مایلی در همه حالی ندهد دست چنین محفلی قافله افتاده به ره خفته تو در منزلی سبط رسول عربی قافله سالار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا خیز و ره عشق به ارباب هوس تنگ کن پنجه ز خون در نظر خون خدا رنگ کن رو به رکاب پسر شیر خدا جنگ کن چون که حسین بن علی بی‌کس و بی‌یار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا رو بفکن بر زبر قصر سعادت کمند مادر خود را ببر فاطمه کن سر بلند بر فرس همت خود زین سعادت ببند وقت جدا ساختن یار ز اغیار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا جوهر مردانگی امروز نماید ظهور زن سرپایی به عروس و به نشاط و سرور گر به جنان طالبی و راغب حور و قصور جنت تو کرب و بلا تحتها‌الانهار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا کرد وهب نزد شه تشنه لبان سر قدم ساخت طلب رخصت میدان از امام امم زد به یکی حمله صف لشگر عدوان به هم تیغ کفش برق تن لشگر کفار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا مور صفت لشگر کفار به جوش آمدند پیل دمان را پی کشتن به خروش آمدند جمله پی قتل سلیمان چو وحوش آمدند روز به چشم وهب آخر چه شب تار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا عاقبت از اوج شهادت چو هما پر نهاد حنجر خود را زوفا بردم خنجر نهاد در ره سودای حسین بن علی سر نهاد بر سر وی خسرو بی‌بار و مددکار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا از مدد بخت بلند وهب نوجوان کرد نظر بر رخ زیبای حسین دادجان گشت شه تشنه لبان را به زمین چون مکان شمر روان بر سر آن سرور ابرار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا تا کند از تن سر مهر افسر او را جدا جا به سر سینه وی کرد سنگ بی‌حیا تشنه جدا کرد سر سبط نبی از قفا (صامت) از این مرحله از چشم گهربار شد چرخ پی ابتلا کوفت به کوس بلا ابر بلا خیمه زد بر سر کرب و بلا ganjoor.net

جان به قربان وفایت یا حبیب‌بن مظاهر با سر از تن جدایت یا حبیب‌بن مظاهر از سعادت سر به پای سبط پیغمبر نهادی سر فدای خاک پایت یا حبیب‌بن مظاهر طینت خاک تو را حق چون ز علیین سرشته لاله توحید را در گلشن قلب تو کشته نام نیکوی تو را در دفتر ایمان نوشته ساخت از اهل ولایت با حبیب‌بن مظاهر چون سرت عهد الست کبریا را در گرو شد در مقام امتحان چون اختلاف نو به نو شد طرقواگویان ز کوفه پیک هر دل پیشرو شد برد سوی کربلایت یا حبیب‌بن مظاهر خواستی اندر وطن سازی محاسن را خضابی در دلت پیدا شد از شور حسینی انقلابی در زمین کربلا کردی ز یکرنگی شتابی تا ز خون گردد حنایت یا حبیب‌بن مظاهر در هوای نفس گردد شوق جانبازی فزونی خویش را وارسته بنمودی ز دونی و زبونی کرد آخر تیر معشوق کمال ابروی خونی کشته با خون خدایت یا حبیب‌بن مظاهر بارور گشتی به ظل رأفت نخل امامت گشت خاک تربتت مصداق اعجاز کرامت بابی انتم زوال روز و شب و بس تا قیامت از گدا و پادشاهت یا حبیب‌بن مظاهر شوق دریایی به درگاه حسینت بود بر سر لله‌الحمد این سعادت شد برای تو میسر کامران گر دیدی اندر بذل جان تا روز محشر گشت درد تو دوایت یا حبیب‌بن مظاهر چون تو بودی حافظ قرآن از آن رو شد به دوران چون سر تو با حسین بر نوک نی چون مهر رخشان رأس شاه کربلا بر نی چو (صامت) چشم گریان خواند قرآن از برایت یا حبیب‌بن مظاهر ganjoor.net

چون آل طاها از جور ایام گشتند وارد در کشور شام گفتا سکینه در محضر عام ای خلق بی‌رحم ای قوم بدنام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد ما عین قبله اصل نمازیم سلطان یثرب شاه حجازیم از حکم قرآن ما سرفرازیم در کشور دین در ملک اسلام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد ما کاندرین شهر زار و ملولیم از محیط وحی از بیت الهام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد خوش می‌نوازید نای و نقاره گردیده بر ما گرم نظاره خوش پرده شرم گردید پاره بر آل یاسین دادید دشنام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد با سینه ریش با قلب پرغم با سر عریان با چشم پر نم ما را نمودند سرگرد عالم از کثرت بغض از روی ابرام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد روزی که قرآن گردید نازل بر حرمت ما می‌بود شامل ما را خرابه دادید منزل از جای حرمت از بهر اکرام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد آخر غریبیم ما آل حیدر در کشور شام ای خلق کافر تا چند ما را ریزید بر سر خاکستر و سنگ از پشت هر بام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد در این ولایت ما میهمانیم چون طایر دور از آشیانیم تا کی بر افلاک شیون رسانیم از ناله صبح از گریه شام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد گر دم شب و روز در ناله چون نی مانند (صامت) شد عمر من طی در محنت و رنج در حزن و آلام نحن سبایا آل محمد جدی رسول فی کل مشهد ganjoor.net

نیست ممکن که شود از دلی شاد فلک بشنود چون ز غم قاسم داماد فلک کاش می‌رفت پس از نوگل گلزار حسین خرمن عشرت عالم همه بر باد فلک از تو فریاد فلک داد و بیداد فلک زدی آتش به جهان خانه‌ات آباد فلک ز تو فریاد فلک ساختی حجله دامادی او را بر پا تا کنی شاد دل وی به صف کرب و بلا کشتی او را دل پرحسرت و تا روز جزا وعده وصل عروسش ز تو افتاد فلک ز تو فریاد فلک داد و بیداد فلک زدی آتش به جهان خانه‌ات آباد فلک ز تو فریاد فلک دید چون مادر قاسم که در آن دشت محن قاسم از بهر شهادت به بدن کرده کفن گفت زین گردش وارونه شد ای چرخ کهن خانه صبر مرا رخنه به بنیاد فلک ز تو فریاد فلک داد و بیداد فلک زدی آتش به جهان خانه‌ات آباد فلک ز تو فریاد فلک قاسم افتاد به سر چون هوس میدانش فاطمه زین سخن افتاد شرر بر جانش کان عروسی که ز خون گشت حنابندانش دیگر از عشرت دنیا نکند یاد فلک ز تو فریاد فلک داد و بیداد فلک زدم آتش به جهان خانه‌ات آباد فلک ز تو فریاد فلک گشت تا منزل قاسم به سر حجله خاک جگر (صامت) افسرده ز غم شد صد چاک در دل خاک شود زین غم عظمی چو هلاک افکند زلزله در عالم ایجاد فلک ز تو فریاد فلک داد و بیدا فلک زدی آتش به جهان خانه‌ات آباد فلک ز تو فریاد فلک ganjoor.net

ای شمر دون بهر خدا صوابی تر کن لب خشکم ز جرعه آبی بر کودکانم در حرم بده گوش کز تشنگی دارند اضطرابی ای شمر باشد وقت امتحانت آل نبی گردیده میهمانت ترسم زنند آتش به خانمانت گر برکشند آه از دل کبابی ای بی‌ادب سبط پیمبر تو لب تشنه مانده زیر خنجر تو زاری کنم هرچند در بر تو بر من نمی‌گویی چرا جوابی ای بی‌خبر کن یاد از قیامت ترسم کشی از کار خود ندامت کردی هدف بر ناوک ملامت تا چند غافل از صف حسابی آمد بهار را ز پی خزانی رفت از کفم چو اکبرم جوانی نه بر دل غمگین بود توانی نی بر تن افسرده مانده تابی دیگر به جایی دسترس ندارم جز قطره آبی هوس ندارم در این زمین کاری به کس ندارم داری چرا در کشتنم شتابی ابن سینه کز بهر تو جایگاه است صندوق علم حضرت اله است ای سنگدل تا کی دلت سیاه است بیدار شو ظالم اگر به خوابی ای گمره دور از ره هدایت بنما من مظلوم را حمایت از حق پیغمبر نما رعایت گر خصم اولاد ابوترابی (صامت) چنین کامشب ز کثرت غم بر پا نمودی دستگاه ماتم روز جزا با دوستان همدم آسود و وارسته از عذابی ganjoor.net

ای شمر دون بهر خدا صوابی تر کن لب خشکم ز جرعه آبی بر کودکانم در حرم بده گوش کز تشنگی دارند اضطرابی ای شمر باشد وقت امتحانت آل نبی گردیده میهمانت ترسم زنند آتش به خانمانت گر برکشند آه از دل کبابی ای بی‌ادب سبط پیمبر تو لب تشنه مانده زیر خنجر تو زاری کنم هرچند در بر تو بر من نمی‌گویی چرا جوابی ای بی‌خبر کن یاد از قیامت ترسم کشی از کار خود ندامت کردی هدف بر ناوک ملامت تا چند غافل از صف حسابی آمد بهار را ز پی خزانی رفت از کفم چو اکبرم جوانی نه بر دل غمگین بود توانی نی بر تن افسرده مانده تابی دیگر به جایی دسترس ندارم جز قطره آبی هوس ندارم در این زمین کاری به کس ندارم داری چرا در کشتنم شتابی ابن سینه کز بهر تو جایگاه است صندوق علم حضرت اله است ای سنگدل تا کی دلت سیاه است بیدار شو ظالم اگر به خوابی ای گمره دور از ره هدایت بنما من مظلوم را حمایت از حق پیغمبر نما رعایت گر خصم اولاد ابوترابی (صامت) چنین کامشب ز کثرت غم بر پا نمودی دستگاه ماتم روز جزا با دوستان همدم آسود و وارسته از عذابی ganjoor.net

داد که از رخ حسین شمر حیا نمی‌کند تا نکشد دست ز دامنش رها نمی‌کند کس نکشیده در جهان تیغ به روی میهمان تشنه جدا سر کسی کس ز قفا نمی‌کند خواهی اگر نظر کنی حوصله امام را بین که چگونه می‌کشد خسرو تشنه کام را ظلم جوان و پیر را طعنه خاص و عام را روی شکایت از وفا سوی خدا نمی‌کند بس که ز صبر کرده پر قدرت حق نمای او آمده ترک آرزو عمده آرزوی او شمر دمی هزار دم گر ببرد گلوی او سر ز جفا نمی‌کشد ترک وفا نمی‌کند حال خراب وی شود دم به دم از خراب‌تر قلب کباب وی شود هر نفسی کباب تر گر بر طفل گردد از خجلت آب آب تر با همه درد بی‌دوا فکر دوا نمی‌کند داشت چه از رضای حق شاه شهید آگهی دست ز جان بشست با کوکبه یداللهی ورنه به تیغ ساربان از بدنش ز گمرهی دست شریف را جدا او زد و جا نمی‌کند آنکه ز آب رحمتش خاک وجود گل شده کام زبانش از عطش این همه مشتعل شده خنجر دست شمر از طاقت او خجل شده در یم خون خود عبث تشنه شنا نمی‌کند واقعه خلیل را برد حسین از میان دادن سر ذبیح را محو نمود داستان هیچ ذبیح کی فدا گشته چو اکبر جوان هیچ خلیل چون حسین رو به منی نمی‌کند آن رسول یک به یک کرد به ملک نینوا بی‌سر و دست و تن به تن بر سر خاک کرده جا تن شده آنقدر هدر جان شده آنچنان هبا کز پی دفن کس گذر بر شهدا نمی‌کند جلوه حسن کبریا گشت ز شوق رهزنش حلقه موی دوست شد طوق وفا به گردنش (صامت) پست رتبه زد دست طلب به دامنش عشق حسین سر جدا شاه و گدا نمی‌کند ganjoor.net

آمد مه غم بهر عزاداری زینب شد موسم غمخواری بی‌یاری زینب کو شیر خدا شاه نجف تا که بیاید در کرب و بلا بهر هواداری زینب فریاد که از ظلم یزید آن سگ میشوم فرزند نبی کشته شده بی‌کس و مظلوم خون شد دل حیدر ز علمداری کلثوم سوزد دل زهرا ز جلوداری زینب سرو قد اکبر چو در آن دامن صحرا افتاد ز شمشیر ستمکاری اعدا زد طعنه سنان گاه به دلداری لیلا خندید گهی شمر به غمخواری زینب بنشست چو شمر شقی آن کافر دوران بر سینه بی‌کینه سلطان شهیدان می‌گفت که ای شمر مبر با لب عطشان سر از تنم آخر بنگر زاری زینب بردند چو از رخ سپه شام نقابش بستند چو بر گردن و بازوی طنابش می‌کرد ز غم روی تضرع سوی بابش کای باب نداری خبر از زاری زینب آن شب که روان شد به سوی کوفه ویران دادند به وی جا ز جفا گوشه زندان می‌بود در آن نیمه شب ناله طفلان در کوفه غم مونس بیداری زینب در شام به ویرانه چو دادند مکانش خون گشت چو (صامت) ز بصر اشک روانش شاه شهداء دید چو بی‌تاب و توانش آمد به سر از بهر پرستاری زینب ganjoor.net