باب اسفنجی، تو مثل این شعر «حافظ» هستی: دلا دیدی که آن فرزانه فرزند چه دید اندر خم این طاق رنگین. آدمی پرشور و بی‌قرار، ولی زود یاد می‌گیره که دنیا همیشه طبق دلش نمی‌چرخه.

لری، تو مثل این شعر «خیام»هستی: ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی بادهٔ گلرنگ نمی‌باید زیست. دل‌نازک و عاشق زیبایی، همیشه دنبال لذتی لطیف وسط این غبار دنیا.

خانم پاف، تو مثل این شعر «مولانا» هستی: این دلِ تنگِ من و آن لبِ خندانِ تو چند خواهم که بگویم غمِ پنهانِ تو؟ پر از حرفی که نمی‌زنی، پر از نگاهی که هزار معنا دارد.

پاتریک، تو مثل این شعر «فروغ» هستی: من از نهایت شب حرف می‌زنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می‌زنم. درونت پر از عمق و سکوت است، مثل دریایی آرام که کسی نمی‌داند در تهش چه غوغایی‌ست.

گری، تو مثل این شعر «سهراب سپهری» هستی: چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید. گرم، جسور و بی‌پروا؛ همیشه دنبال نوری تازه حتی وقتی جهان خاکستری‌ست.

یوجین خرچنگ، تو مثل این شعر «حافظ» هستی: ما بدین در نه پیِ حشمت و جاه آمده‌ایم از بدِ حادثه این‌جا به پناه آمده‌ایم. او که دلتنگ توست، نه از سر نیاز، از سرِ پناه آوردن به آرامشِ چشمان تو عاشقت مانده.