پاتریک، تو مثل این شعر «سعدی» هستی: هر که آمد به عشق، آمد به دردی تازه. احساساتت مثل موجی‌ه که گاهی آرام، گاهی طوفانی‌ست؛ دل پر از عشق و وفاداری، اما گاهی خودش رو در هیجان و شور غرق می‌کنه.

گری، تو مثل این شعر «نیما یوشیج» هستی: من همانی‌ام که در آتش خویش می‌سوزم و می‌سازم. شجاع، پرانرژی و پرشور، همیشه می‌خوای دیده بشی و تأثیر بگذاری. قلبت پر از هیجان و احساساته، اما غرورت گاهی راهِ نزدیک شدن به دیگران رو سخت می‌کنه.

یوجین خرچنگ، تو مثل این شعر «سعدی» هستی: گر کسی دل بر تو نبست، خود را به خاموشی و صبر بسپار. هوای کسی رو داشته باش که دوستش داری، اما با کسی که قلبش همراهت نیست بازی نکن؛ سکوت و حوصله گاهی قوی‌تر از هر کلمه‌ایه.

پلانکتون، تو مثل این شعر «فروغ فرخزاد» هستی: هر کسی که آمد، رفت؛ ولی من ماندم و عشق را جست‌وجو کردم. دل مهربون و دلسوزی داری، همیشه دنبال تعادل و آرامش برای خودت و دیگرانی. ولی یاد بگیر گاهی اول خودت رو در نظر بگیری، نه فقط دل دیگران رو.

پرکینس، تو مثل این بیت «مولانا» هستی: دل هر که عاشق شد، راز نهانش آشکار شد. عمیق و پرشور، با احساسی که نمی‌توانی پنهانش کنی؛ هر نگاهت پر از راز و احساسه که تنها کسانی که ارزشش رو دارن می‌بینن.

سندی، تو مثل این بیت «سعدی» هستی: گر دل به آتش نسپاری، خاکستر نمی‌مانی. پرشور، گرم و پر از زندگی، با قلبی که نمی‌ترسه عشق و احساس واقعی رو تجربه کنه، حتی وقتی مسیر سخت و پیچیده باشه.

کارن، تو مثل این بیت «نیما یوشیج» هستی: صبر کن، که آرامش پس از طوفان می‌آید. قوی و مقاوم، با قلبی که تحمل سختی‌ها را دارد؛ یاد می‌گیری در سکوت و صبر، راه درست را پیدا کنی و از هیجانات گذرا عبور کنی.

اختاپوس، تو مثل این بیت «فروغ فرخزاد» هستی: هر که متفاوت است، دنیا او را نمی‌فهمد، ولی ارزشمند است. خلاق، آزاد و کمی متفاوت، همیشه راه خودت را می‌روی؛ ذهن بازت و دیدت نو بهت کمک می‌کند دنیا را از زاویه‌ای خاص ببینی و زندگی‌ات را رنگین بسازی.

پرل، تو مثل این شعر «سهراب سپهری» هستی: زندگی ادامه دارد و من در پی نورم، در سایه‌ی آرامش، دل به آفتاب می‌سپارم. آدمی خیال‌پرداز و مهربون، که بین رؤیا و واقعیت قدم می‌زنه و همیشه دنبال آرامش و امیده.

واقعا با این همه زحمت، نمیخواید یه فور بزنید💔؟