نوشته بود: بعضی‌ها رو ترک می‌کنی؛ تمام پل‌های ارتباطی رو مسدود می‌کنی و دیگه به هیچ عنوانی مایل به ارتباط و معاشرت باهاشون نیستی، اما همین‌که می‌شناسیشون روحت رو آزار می‌ده.

عجیبه، تو خیلی نامردی، خیلی. زورت خیلی زیاده! زیاد. زمان و مکان، اصلا برات معنایی نداره. هروقت بخوای میای هر وقت بخوای میری. وسط یه روز خوب و پر مشغله یهو سر و کلت پیدا میشه .. یا تویِ یه روز نحس و پرِ بدشانسی. موقع رد شدن از خیابون، موقع خرید، وسط جشن. شب عید، موقع عزا، سر جلسه امتحان، توی خونه، موقع گوش دادن موسیقی، موقع کتاب خوندن، موقع خواب .. لعنتی! تو اصلا زمان و مکان حالیت نیست. همیشه هستی، اصلا وقتی نیستی باید بهت شک کرد. همیشه هستی. فقط گاهی میری نفس میگیری و دوباره برمی‌گردی. برمی‌گردی چنگ می‌ندازی تو گلو، بغض و راهی چشم می‌کنی. قربانیت هم مات و مبهوت خشکش می‌زنه و به دیوار زل می‌زنه. بعدش بدون هیچ صدایی اشک از چشماش میاد پایین، میری تو دنیای دیگه. نامرد حتی نمی‌زاره فکر کنی یک‌دفعه از کجا پیداش شد. پرت می‌شی تویِ دنیای خیال و اشک می‌ریزی، قلبت برای بار هزارم تبدیل به هزار تیکه می‌شه. یک‌لحظه.. می‌خواستم چی بگم؟ آها داشتم می‌گفتم. دلتنگی خیلی ترسناک و بی‌رحمه.