سر انجام به ادبیات روی آوردم که پیوسته پناهگاه کسانی‌ست که نمی دانند سر پرشور خود را کجا بر زمین بگذارند..
میتونم تظاهر کنم هیچی برام مهم نیست در حالی که با فروپاشی روانی یک قدم فاصله دارم.
غم‌هایم را دفن کردم، تبدیل به درخت شدند.حال زیر سایه غم، به صدای باد گوش می‌دهم.
خواستم بگم چرا امشب اینطوریه؟ دیدم دیشب و شب های قبلشم همینطوری بود. اصلا یه چند وقتی هست که اینطوریه.
هرچقدرم بگی من قوی ام و میتونم مواظب خودم باشم و تنهایی بهتره و فلان، در نهایت یه جاهایی از زندگی دلت میخواد یکی باشه که هواتو داشته باشه و بیشتر از خودت نگران حالت باشه.