آنچنان که در میانِ موج های سهمگینِ تهاجمات ذهنی، در مصاف با خودِمان شکست را قبول نموده و آن‌را در آغوشِ باز می‌کشانیم...

آری آغوشِ! آغوش خودِ واقعی‌مان

در مکتب #خمینی آموخته‌ام: شکست را اهلِ حق میپذیرند، آنچنانکه به عبرت گیرندگانی تبدیل می شوند که شکست سرمایه‌ی پیروزیه‌آنان‌میشود

مکتب خمینی به من آموخت شکست تو را بزرگ و بزرگ‌ تر می‌کند، اگر که پیروزی را برای خدا بخواهی...

گاهی نمی‌شود ها همان شکست‌ هاست که در مکتب #خمینی سرمایه‌ی پیروزیه‌مان می‌شود...

شکست پلی می‌شود برای فتحی عظیم پلی به پهنای رود‌خانه‌ی اروند...

شکست، مایه‌ی فخر است، نه سر افکندگی شکست، تداعیه روز های سختِ مردانگی‌ست

آری... آغوش بگشای و شکست را بپذیر!! تا نَفسِ سَرکشِ خود را از منجلابِ دنیای فانی بیرون کشی!

شکست، مقدمه‌ی پیروزی‌ست همان پیروزی که فتحِ عظیم است

حاج قاسم چه زیبا توصیف نمود آن پیروزی و فتح عظیم را: آه ای مرگ خونین من! عزیز من! زیبای من! کجایی؟!

مشتاق دیدارت هستم... وقتی بوسه انفجار تو، تمام وجود مرا در خود محو می‌کند، دود می‌کند و می‌سوزاند...

چقدر این لحظه را دوست دارم! آه، چقدر این منظره زیباست... چقدر این لحظه را دوست دارم! در راه عشق جان دادن خیلی زیباست!