وای میخواممم

پس من درموردش بستنی می‌خورم بعدش بهتون اطلاع می‌دم

فرشته سمت راستم که ثوابارو مینویسه هنوز سر رسید سال ۹۷ دستشه

منم آن اُشتر بدبخت که در آخر عمر لای کوهان تو گم کرد خداوندش را (عاشقانه های یک شتر)

ولی وقتی دقت میکنم.. میبینم ک همه ی آدما یه کسیو دارن یا یه مامان و بابای پایه یا یه دوست یا یه خواهر برادر یا یه دختر خاله ای و دختر عمویی.. خلاصه یه کسی.. یکی که باهاش خاطره میسازن، یکی که وقتی میرن جایی با ذوق دیدن اون میرن، یکی که وقتی ناراحتن اون میاد پیشش و همدمش اونه، یکی که وقتی یه اتفاق خوب یا بد میوفته میرن و باخبرش میکنن، یکی که بخندونتش.. فقط یک کسی.. یک کسی که دوسش داشته باشه..

ولی انگار فقط منم.. فقط منم که هیچوقت هیچ دوستی نداشته. نه اینکه کسیو نداشته باشه! داره.. کلی هم داره. از حضوری گرفته تا مجازی.. ولی هیچکسو نداشته. کسی که بتونه اسمشو بزاره صمیمی

یک کسی که وقتی ناراحته بفهمه که ناراحته.. بهش گوش بده..

یادم میاد اون موقعی رو که با کلاس مهدویتم تاتر داشتم. قرار بود هر کدوممون نفری پنج تا مهمون دعوت کنیم تا بیان و تاترمونو ببینن. میدیدم بچه ها همه دارن با معلممون حرف میزنن و راضیش میکنن که بیشتر از پنج تا مهمون دعوت کنن. در حالی که من حتا یه نفرو هم نداشتم که بیاد اجرامو ببینه..

فقط ای کاش یکیو داشتم..