فکر نکن منم مثل تو تنهایی رو بلدم

روحمان پاره پاره بود اما وقتی کنار هم بودیم، زخم‌هایمان کمتر درد می‌کرد

ما بار سنگینی از خاطرات و اندوه را روی دوش همدیگر گذاشتیم و سپس رفتیم

باورم نمیشه که چقدر داره بین من و رویاهام فاصله میوفته

دلمان انباری شد و زبانمان قفل اما مگر انبار دل چقدر جا داشت؟

اعتراف میکنم دیوانه شده‌ام که خودم را با آن وسایل مقایسه میکنم، گاه دلم میخواهد آنها باشم نمیدانم تو از کجا آنها را میفهمی، شاید چون نگاهشان میکنی تو خوب میدانی مجسمه در آن لبه ممکن است بیوفتد و برای همیشه تمام شود اما نمی‌دانی من همان مجسمه در آن لبه‌ام، که کمی تکان می‌خورد اما خب تو مرا نمی‌بینی، شاید انقدر نزدیک نمی‌شوی که ببینی

ولی کاش ببینی

کاش دستم را بگیری و مرا به دور میز زندگی برگردانی