قوم بختیار هم مانند بیشتر اقوام ایرانی دارای پوشش خاصی هستند که ۲۷۰۰ سال قدمت دارد و ریشه در اعتقاد و عادات آنان دارد. لباس مردان بختیاری دارای اصالتی است که از دوران باستان تا کنون پا برجا مانده است. این پوشش دارای ۴ بخش است: کلاه سیاهرنگ و استوانه‌ایی شکل، تن‌پوش‌شان ردایی بلند است به نام چوقا، شلوارشان بسیار گشاد است و از پارچه‌ایی به نام دبیت که سیاه رنگ است دوخته می‌شود و در انتها کفش‌شان که گیوه است. پوشش سنتی قوم بختیار را هنوز هم می‌توان در روستاهای بختیارنشین مشاهده کرد.
هم‌چنین بافت قالی بافی و قالیچه بختیاری که از هنرهای دستی با قدمت ایران است در ایذه رونق فراوانی دارد. تفاوت خاص بافت قالی و قالیچه بختیاری، در بکار گرفتن نقش حیواناتی مثل: بزکوهی، کبک، پازن و ... کنار نقش گل و بوته با رنگ‌ها، پشم و الیاف طبیعی است.
علاوه بر قالی و قالیچه بافی صنایع دستی مانند: گلیم بافی ، نمدمالی ، گیوه بافی ، چوقابافی و شیرسنگی تراشی در این شهر دارای قدمت زیادی است.
با توجه به وضعیت آب و هوایی و معیشتی این منطقه، بیشترین و رایج‌ترین غذا در این ناحیه شامل: انواع کباب، خورشت، آبگوشت و آش است.
در گویشِ گیلکی
کلامی داریم
که کتابی‌ست چندین و چند جلدی!
کلمه‌ای که من آن را مترادفِ درد می‌دانم:
"تاسیان"
به غربتِ ناشی از دیدنِ جای خالیِ کسی که بودنش واجب است و لازم گویند!
به حالِ درکِ جای خالیِ سفر کرده!
به دلتنگی!
به وقتی دست و دلت به هیچ کار،
حتی نفس کشیدن نمی‌رود!
به نفس بُریدگی!
"تاسیانم"