ولی اون عکس‌هایی که تو بین‌الحرمین گرفته میشه ، همون بهترین عکس ِ آلبومه ، بهترین قابِ دیواره ، که با دیدنش خنده‌ی ِ ذوق‌زده مون بلند میشه ..

[ نظری کن که به جان آمدم از دلتنگی .. ]

چند ماه است که با حسرت ِ دیدار حرم می‌خوابم و بیدار میشوم ؟ چند ماه است که جای ِ حضور ِ در حرم ، در رؤیای ِ حرم سیر میکنم ؟ چند ماه است که دلتنگی پا روی ِ قلب ِ خسته‌ام می‌فشارد و نفس را میگیرد از او ؟ چند ماه است که به انتظار نشسته‌ام و ذره ذره جان میدهم در این دوری ؟ و خدا رحم کند این همه دلتنگی را ..

به وقت ِ ظهر ِ روز ِ دوازدهم ِ فروردین ِ یک هزار و چهارصد و یک .. قدم قدم پشت ِ سر گذاشته شدند ؛ خیابان‌ها ، کوچه‌پس‌کوچه‌ها ، آدم‌ها و مغازه‌ها .. خیابان‌هایی که آخر ِ آن می‌رسید به خیابانی ، که پایانش مرکز ِ دلدادگی‌ها بود .. کوچه‌هایی که با پیچیدن میان ِ آنها و گذر از راه ِ تنگنای ِ نفس گیرش که مُنتهایش می‌رسد به دارالشفای ِ دلهای ِ بیمار .. گذشت از کنار ِ مغازه‌هایی که ، سالیان سال قرار گرفتند رو‌به‌روی ِ آن گنبد طلایی رنگ .. و این بودن و دیدار و رسیدن و برگشتن . بودن کنار ِ پناه ِ بی‌پناهان ، دیدار ِ تنها دارایی‌مان ، رسیدن به آغوش ِ همیشه باز ِ تکیه‌گاه ِ همیشگی ، برگشتن به پیش ِ صاحب ِ این دلتنگی ، که لطف و کرم او ، نوازش‌های او ، حریم ِ امن ِ او ، شده لیلی ِ این قصه و من مجنون ِ او شدم .. دیداری که همان نگاه ِ اول ، با بغض بود و اشک بود و هق‌هق بود تا لحظه‌ی جدایی .. لحظه‌ی جدایی .. لحظه‌ی جدایی .. امان از لحظه‌ی جدایی .. که باقی ماند دلی بی‌قرار ، چشمانی سرخ و بغضی که انباشته میشد میان ِ گلو .. و دلی تنشه ، که سیراب نشده از لب ِ چشمه بلند شد ..

اسمت خنده‌ی ِ بعد ِ گریه‌هامه ، آقای اباعبدالله ^^!

اگه یه روز از همه دنیا و آدماش بریدی ، خسته شدی ، صبرت لبریز شد .. از همون اول فاطمیه که هرچی روضه و مداحی داشتم و گذاشتم و پلی کنید و بیاید تا آخریش .. حالت گرفته میشه ، گریت میگیره ، بغضت میگیره ولی آخرش آروم میشی .. آروم ِ آروم . هرقدر هم که گناهکار باشی ، مادر بچه گناهکارش رو کنار نمیزاره .!

گاهی وقتا چیزایی که دوست داریُ رها کن ؛ نشون بده دلت روی ِ زمین گیر ِ هیچی نیست !

هرکجا میروم آقا به تو بر میگردم ، باز کن در که گدایِ شبِ جمعه آمد . .