ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم این چرخ فلک که ما در او حیرانیم برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم : برخیزم و عزم باده ناب کنم بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم تا چند اسیر عقل هر روزه شویم چون نیست مقام ما در این دهر مقیم خورشید به گل نهفت می‌نتوانم دشمن به غلط گفت که من فلسفی‌ام ماییم که اصل شادی و کان غمیم من می نه ز بهر تنگدستی نخورم من بی می ناب زیستن نتوانم هر یک چندی یکی برآید که منم یک چند به کودکی به استاد شدیم یک روز ز بند عالم آزاد نیم