هرچقدر که جسمم رشد می‌کرد، مشکلات هم پابه‌پایم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شدند. انگار کالبدم می‌خواست حجم بیش‌تری از ناامیدی را در خودش جا بدهد، حتی بعد از آن هم جایش تنگ بود؛ با طمع همه اعضایم را از من گرفت و ناگهان دیدم تمامِ من پُر شده از ناامیدی، می‌ترسم روزی لب‌ریز شود و روحم را از من بگیرد.

امروز خیلی بی دلیل اینطور بود: 🛐✨

تاریکی‌به‌کام؛

سردرد🚮

عه این شعر ِ، خیلی دوسش دارم در حدی که حفظشم. #اشعار سهراب‌سپهری

و تنها می توانم به یک استکان چای پناه بیاورم پس از یک خستگی ممتد و بعد از سر کشیدن آن بگویم که حالا احساس بهتری دارم ....

امشبِ نمیدونم چه رنگ‌ی🤎؛ #از‌_امروز‌من.