ولی وسط این همه خوشحالی... ما همیشه غصه این رومیخوردیم ومیخوریم که چقدر امام حسن(ع)غریبه نه بارگاهی نه ضریحی💔

ولی بایدبه این فکر کنیم که ما الان یک امام زنده داریم که خیلی غریبه...!

احتیاج به دعاهای ما داره که انشاءﷲ هرچه زودترظهور کنن وهرچی غم وغصه وسختیه از دل مردم مخصوصا مردم عزیز غزه بزنه بیرون که باتموم سختیا مقاوم ایستادن وبرای ظهور مولامون آقا امام زمان(عج)دعا میکنن🌱

برام سوال بود که ما بچه مسلونا با اینکه کلیی دعا برای ظهور هرچه سریعترمولامون میکنیم چرا یک قدم پاجلونمیذاریم تا دل امام زمانمون رو شادکنیم؟

تا اینکه یه روز یه کتابی خوندم وخیلی حسرت خوردم💔 حسرت اینکه من پزه اینو میدم بچه شیعم ولی هیچ کاری برای ظهور نکردم

و دوست دارم شب هیئتی این داستان روبراتون تعریف کنم

یه پسر ده دوازده ساله،پسر سربه زیری بود اسمش سعید بود!

که داشت با بیماریش کلنجار میرفت

یه روزی که رفت بود برای عمل بیماریش دکتری که عملش کرده بود وپرستارایی که توی بیمارستان زاهدان سعید رو دیده بودن

همه مطمئن بودن این پسرسربه زیر که باپای خودش اومده برای درمانش چندروز دیگه دم خونشون باید حجله بزنن💔

بیچاره مادرش... که همین الانم حال زاری داشت؛ چه برسه بخواد بشینه بالای سرقبر بچه اش.

همسایه هاوفامیل خوب یادشون هست که سال۱۳۷۲بود که سعید بیماری سختی گرفت.