سرِّ گریه بر حسین چیست که همهی امامان ما، حتی برای عزای خود، گریه بر جدشان حسین را سفارش کردند؟!
بیست و چهار روز مانده به محرم و
از آقای امشب اذن و اجازه بگیر
که بیست و چهار روزِ باقی مانده را
چلهی اشک بگیری . . .
در گوشه خلوتی روضهای بگذاری و اشکانت برای حسین علیه السلام و بوی حسین علیهالسلام بدهد ..
فقط برای حسین علیهالسلام باشد.
فقط وقف و خرج این سِّرالله شود.
حسینِ این خانواده، همان خیریست که خدا اگر کسی را دوست داشته باشد، گریبانش را چنین خیرِ عظیمی میگیرد..
کل زندگی ات را منسوب کن به اهل بیت
پدربزرگها روی نوهیشان جور دیگری حساسند ..
پدربزرگ امشب، امام حسین علیهالسلام است.
نوردیدهی حسین بن علی میشوی
اگر بر نوردیدهاش امشب اشک بریزی و برای غم این شهادت، داغدار شوی.
این پدربزرگ را برای تمامیتِ زندگیات به نوهاش قسم بده ..
قسم به محمدباقرت یا حسین
قسم به محمدباقرت یا سیدالساجدین
امشب امام حسین هم بر نوهاش داغدار است ..
ولی سفارشِ نوه، این است که
گریه کنِ پدربزرگش باشید..
این چه عشقی ست؟
مگر میشود محمدباقر علیهالسلام
با گریه های بیوقفهی پدرش عجین نباشد و برایش آشنا نباشد؟
به نیت گریه های پدرش، به نیت آن صدای گریه های غریب بر جد غریب، به نیت آن جنس بکاء، گریه کن.. گریه.
مگر میشود در زندگانی امام محمد باقر،
جنس گریهای که بر حسین بن علی باشد، آشنا نباشد؟
برای اهل بیت با گریه بر حسینبنعلی آشنا تر و مرتبط تر و مانوس تر و اُخت تر بشوید.
راه در همین است.
باور کنید راه در همین است.
در مسیر قرار گرفتن با همین است.
با همین کد به حدی اعلی در بندگی میرسید.
شگفتیای ست که باید بچشی.
وقتی چشیدی دیگر در به در میشوی تا بچشانی.
تا این حلاوت را به همهی عالم بفهمانی و بچشانی.
به این نقطه که برسی، تازه تورا مَحرمِ اسرار عالم میدانند و اولِ راهِ اسرار عالمی.
اهلدنیا
هیچوقت حلاوت اشک بر حسین ع را نمیچشد.
یا خود را باید اهل بکاء بکنی یا اهل دنیا. راه دیگری نیست.
یا راه حسین و عشق به این خاندان، یا دیگر هیچ!
برای اینکه با این امام مقربتر بشی
برای اینکه با این امامِ غمدیدهی کربلا مانوس تر شی،
امشب روضهی حسین بن علی رو بزار و چشم های تربیت شدهت رو دستور بده که برای این جد غریب گریه کنه و اشک بریزه . . .