من نمی‌خواهم نقاب خنده‌ هایم بشکند اشک اما باز خواهد کرد راه خویش را...

گمان مبر که فراموش کردمت، هیهات ز پیشم گرچه برفتی، نرفتی از یادم..

دو سه خط شعر بخوان تا که تو را دوره کنم تو که مضمون دلاویز غزل‌ها شده ای!

من سرم را شیره میمالم که یادت نیستم پشت حجمی بیخیالی دوستت دارم هنوز:)

من حتی خودمو یادم میره، اما تو رو نه

در خیال من نمی‌گنجید دلم را بشکنی هرکسی آمد شکست اما تو هرکس نیستی!

فقط برای شبی که به ماه خیره شدی تمام حسرتم این بود آسمان باشم

سرفه میکردم نه از دود و دم و حساسیت با هوای رفتنت شش های من سازش نداشت.

قرص من اون چشم پر از بغض توعه..

‌‌هوای عطر آگین اطرافت، سینه ام را آلوده به عشق میکند. دم عمیقی میگیرم و در ذهنم شمارش معکوس طاقتم را برای بار هزارم روشن می‌کنم! چشمانم را می‌بندم و گوش فرا میدهم به افسار گسیخته قلبم که در حال شکافتن حصار های درونم است. می‌خواهم دور شوم؛ از تو، از دنیایت، و بدوم به سمت سیاهی مطلق خیالم تا شاید روزنه ای از امید در مسیرم قرار گیرد! اما، نمی‌توانم قدمی از پیش بردارم، گویی پاهایم را زنجیر کرده اند به دنیای تو و بی هیچ مرحمتی می‌کشانند به هر آنچه که حتی ذره ای مربوط به توست! از چه هنگام آغاز دنیای من مصادف با لبخند روی لبان تو شد و پایان آن نگاشتن تو؟ «یاس»