بعضی وقتا بعضی چیزا واقعاً دردناکه. مثل این‌که بخواد از یکی بدت بیاد ولی بگی تو که از دلِ اون خبر نداری که بخوای بدت بیاد. مثل این‌که خودت از یه‌سری چیزاش خبر داشته باشی و نتونی مرهمی براش باشی. مثل این‌که دلت تنگ بشه برای یکی و به فکر پیام دادن بهش بیفتی و یهو یکی بزنه تو سرت بگه چرا تو پیام بدی اول؟ بعد بترسی که نکنه دو روز دیگه پیام بده و بگه چرا پیام نمی‌دی و نتونی ثابت کنی قبل‌تر از اون دل‌تنگ شدی و نتونستی خبر بگیری.. مثل به یاد آوردن چشمای یکی با این‌که هیچ‌وقت ندیدیش. مثل گوش‌دادن به صدای یکی برای بار آخر که هیچ‌وقت بار آخر نیست و فقط لفظی بار آخره. مثل دیدنِ عکسِ یکی و قنج رفتنِ دلت براش با هربار دیدن و خیره شدن بهش. مثل ترسیدن از هرچیزی که درباره یه نفر باشه.

مثل صدای خنده های تو ویس.

هعی.

هم بهش می‌گی فراموشت کنه، هم واهمه داری نکنه برای همیشه فراموش بشم تو ذهنش.

ندیدنِ حرم، بلایِ جونِ نوکره. :)

بابا من اگه می‌دونستم انقدر قشنگ بلدید لفت بدید که بیشتر از این حرفا می‌زدم که لفت‌تر بدید.

همین دیگه، همین. =)

می‌بینی؟ خاطرات ول‌کنشون اتصالی داره. مثل بودنش تو پلی‌لیستم و نبودت کنارم.

اصلا بیا خیال کنیم آدمی‌زاد به نبودن زنده‌ست.

باشه، ولی من الان باید وسطِ صحن حضرت عباس زل می‌زدم به درِ بسته‌ی قسمت ضریح، نه گوشه اتاق بق کرده باشم و چشام از پر اشکی درد بگیره.