اصلا بیا خیال کنیم آدمی‌زاد به نبودن زنده‌ست.

باشه، ولی من الان باید وسطِ صحن حضرت عباس زل می‌زدم به درِ بسته‌ی قسمت ضریح، نه گوشه اتاق بق کرده باشم و چشام از پر اشکی درد بگیره.

روزایی که برای ادامه دادن کم میارم دیالوگ اون مرده تو بانوی عمارت که می‌گه، "خرما بخور" یادم می‌آد، فارق از هفت آسمان یه خرما می‌خورم و واقعاً زندگی جریان پیدا می‌کنه انگار.

می‌فرماد که، طرفی حضرتِ ماه و طرفی حضرتِ نور، بهترین جایِ جهان شارعِ بین‌الحرمین.. =)

هروقت به این فکر می‌کنم که رفتم و نتونستم بین‌الحرمین و ببینم غمگین‌ترین آدمِ روی زمین می‌شم.

تو چنین خوب چرایی؟ - بی‌کلام

من استاد خلق لحظات برزخی و استیصالیَم

چجوری آدم به یکی انقدر دل‌گرم می‌شه که وقتی براش اتفاقی میفته ناخودآگاه می‌گه کاش الان تو بودی هوامو داشتی؟

؛

بازم هرچی باشه نمی‌شه انکار کرد آدمی به امید زنده‌ست، هرچی‌م داد بزنی بابا نمی‌شه، غیر ممکنه، اصلا شدنی نیست حاجی. یهو یکی می‌زنه تو سرت که ببند دهن‌تو، نشدنی تو کار خدا نیار، همه چی شدنیه. فقط صبر کن. هعی.

شاید واقعاً پاییز باید عاشق باشی که برات قشنگ باشه، نه یه دل‌تنگِ دل‌مُرده‌ی دل‌گیرِ دل‌سرد.

ولی عزیزِمن، بالاخره این روزا و اتفاقات بینش می گذره و می‌رسه روزی که از دلتنگی‌هام بگم برات، من دلم روشنه، زندگی هنوزم قشنگی‌های خودش رو داره.