چشمان با محبت این میزبانان که ملتمسانه می خواهند با این چای خستگی از جسم و جان برگیری. متوقفت می کند. انگار لبخند هر زائر خستگی را از آنان میگیرد که روزهاست پای آتش محبت حسین علیه السلام ایستاده اند و چای عشق دم می کنند.

مزه این چای را در هیچ کجای عالم پیدا نمی کنی.

گم می کنی هزار بار، نه راه را، که خود را. هزار بار از خودت منصرف می شوی وقتی می بینی همه از خودشان منصرف شده اند وقتی پا در راه گذاشته اند.

سر به عقب که برمی‌گردانی، تا چشم کار می‌کند، صورت درهم رفته و آفتاب‌خورده اما آرام زائران حسین (ع) است و لب‌هایی که مدام تکان می‌خورند.

چند تن از خادمین موکب ها با واکس زدن کفش زائران ارادت خود را به این طریق ابراز می‌کنند.

عشق به امام حسین و خوشحالی زائران ما را در انجام این کار مصمم‌تر کرده است. اینجا کفش زائران امام حسین را سیاه می‌کنیم تا فردای روزی پیش اهل‌بیت روسفید باشیم

بیایید که سفره‌ها پهن است و شعله گاز‌ها روشن است و دیگ‌ها آماده است... و دیوان‌های پذیرایی ما باز است...

آیا گمان می کنید بانیان خیمه ها در طول راه، همه میلیاردر و ثروتمند هستند؟ نه! بیشتر آن ها کشاورز هستند و نخلستان دارند خرج سالشان را به زحمت درمی آورند. حدود دو هفته از ماه صفر، بهترین خوراکی را که حتی خودشان در تمام سال به آن دسترسی نداشتند، آماده می کنند و شبانه روز وقت و هزینه صرف می کنند تا از زائران پذیرایی کنند.

بفرما زائر بفرما زائر