« انگشتِ تو سرنوشت سازه » تا تو با انگشتت روی دکمه ی اسانسور نزنی، آسانسور تورو به هیچ مقصدی نمیرسونه! لازمه ی رسیدن به یك مقصد درست،انجام دادن یك حرکت درسته و اگه تو این کار رو نکنی نمیتونی به ثابت موندن یا حرکت اشتباه آسانسور اعتراض کنی ؛

دلم تنگ شده واسه اون بگو بخندا یِ بعد هق هق و گریه تو هیئت =)

میدانی، انگار همین دیروز بود که تا سپیدهٔ صبح چشم نبستیم و چشم به راهِ خبری از تو بودیم .. و حالا امشب هم تا صبح چشم به راه تداومِ راهت هستیم ..

راستش را بخواهی، روضهٔ شب سوم یك جور دیگر است .. روضه خوان دوسه کلمه بریده بریده می‌گوید و دل ها اشک میریزند .. « سه ساله،تازیانه،گوشواره،خار مغیلان » در شب سوم فعل و مفعول بی معنی میشود مقدمه و موخره از بین میروند « بابایی ، گوشواره هام بابایی ، موهای بلندم بابایی .. » در شبِ سوم مردها بلند تر گریه میکنند. شب سوم هق هق ملائک شنیده میشود شب سوم دخترها عزیزتر میشوند شب سوم پدرها غیرتی تر میشوند شب سوم غم بزرگتری دارد :)..

عمو عباس نیاوردی چرا تنها اومدی؟!

دست هایِ ظریف یه دختر سه ساله که تا امروز فقط نوازش شده، طاقتِ زنجیر و طناب داره؟ سیلی های پی در پی چه بلایی سر گونه هایِ سرخش که جز بوسه های عمو چیزی رو حس نکرده میاره؟ چشماش طاقت داره سر علی رو روی نیزه ببینه؟ لباش میتونه تشنگی رو تحمل کنه؟ قلبش .. قلبش از دوری پدر، عمو، برادرو همه ی عزیزاش خورد نمیشه ؟