دل نوشته ای به مناسبت روز تولد "حامد جان" سلام، خاطرم هست اولین بار به عنوان داوطلب برای همایش روز ملی مددکار اجتماعی در دفتر استیجاری انجمن در میدان صادقیه شما را دیدم.با این که اولین بار می دیدمت ولی گویی سال هاست که می شناسمت.این ارتباط تا جایی جلو رفت که الان افتخار می کنم در کنار سایر دوستان، عضو هیات مدیره انجمن مددکاران اجتماعی هستید و من هم کنار شما هستم.این تاثیرگذاری شما فراتر از مرز ایران رفت و در کمیته سازمان ملل فدراسیون جهانی مددکاران اجتماعی نقش آفرینی می کنید‌.روزی که یک مددکاری اجتماعی خوانده( مددکار نما)، شما را به دلیل همکاری با انجمن در مرکز شبانه روزی کودکان اخراج کرد شما با صبوری گفتید "خدا بزرگه  و جای حقی نشسته است". روزی که به خاطر تهیه پرپوزال میزبانی ایران برای مجمع عمومی جهانی از شرکت حضوری در مراسم عقد خواهر بزرگوارت عذرخواهی کردید و بصورت مجازی در دفتر انجمن بسنده کردید، روزی هایی که برای نخستین کنگره ۶۰ سال مددکاری اجتماعی ایران مثل برخی از اعضاء هیات مدیره و داوطلبین وقف کردید و روزهایی که در مجامع بین المللی افتخار آفریدید و...به دوستی با شما بیشترافتخار کردم و به حال شما غبطه خوردم.روزهایی که به خاطر بیماری های سخت هم، مسوولیت هایت را به بهترین نحو انجام دادید از شما درس گرفتم.بدون شک مددکاری اجتماعی ایران همیشه از شما به خاطر فعالیت هایت در سطوح بین المللی و منطقه ایی و حتی داخلی به نیکی یاد می کند. از این که " هستید" خیلی خوشحالم. همیشه سلامت باشید.به گویش مازندرانی" ته تن سات(سلامت)، ته دل خش" حامد جان. دوستدارت. حسن ۲۴ فروردین ۱۴۰۳

"بیا تا قدر یکدیگر بدانیم/ که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم". بار دیگر به بهانه عید نوروز دور هم جمع خواهیم شد تا در یک فضای صمیمی تجدید ارادتی داشته باشیم و از حال هم با خبر شویم و دیداری از روی مهربانی با هم داشته باشیم و مروج مهربانی هم باشیم.. این روز ها بیش از همیشه نیاز به خلق شادی های گروهی داریم. مشتاق دیدارتان هستیم. ارادتمند.موسوی چلک