دعبل به حضور امام رضا ع شرفیاب شدند ...

و برای اهل بیت شعر سرودند و امام رضا ع خیلی گریه کردند...

و به دعبل عبایش را هدیه دادند....

دعبل وقتی برگشت به شهرش...

دیدن این عبا یه عبای معمولی نیست ...

شفا بود کور نابینا را شفا میداد .....

خلاصه تا سالیان سال شعرهای زیادی در وصف اهل بیت علیهم السلام‌ سرودند....

در حال احتضار بودند که پسرش بالای سرش بود...

دیدند چهرش سیاه شد و پسرش خیلی ناراحت شد پیش خودش گفت پدرم آدم خوبی بود چرا اینطوری جان داد....

سه شب بعد پدرش را در خواب دید....

که در باغی نور در نور و عجب جایی ....

از پدرش پرسید نه به اینجا و نه به موقعه جان دادنتون.... پدرش گفت بله من در دوران جوانی طبع شعر داشتم و برای رقاصه ها شعر میگفتم و شرب خمر میکرد.....