تصوف که جای تفقه بنشیند، منبر جای تنبه، تخدیر می‌کند...

آخوند پروانه‌یی گوشتش برای هیچ جاحد و فاجری تلخ نیست...

صوفیه اگر راهی برای رفتن داشت که در تکیه‌ دور خودش نمی‌چرخید...

تشیع صهیونی گوشتش برای هیچ طاغوتی تلخ نیست؛ تا دل‌تان بخواهد اما از تشیع مصطفوی پاچه می‌گیرد...

آخوند پروانه‌یی گوشتش برای کفار شیرین است؛ آخوند پروانه‌یی برای مؤمنین گوشت‌تلخ است...

علی سرخ بود؛ پسر ابی‌طالب صورتی نبود...

این شیعه‌های صهیونی که خود را رافضی و برائتی و ولایتی می‌خوانند خوش دارند قزل‌باش باشند اما بیش‌تر جوراب‌قرمزی استند...

تشیع صفوی برادر تشیع مصطفوی است، اگر چه در عهد غیبت قاعد است و قیام نمی‌کند. تشیع صهیونی اما نابرادری است که برابر قیام تشیع مصطفوی در عهد غیبت قیام می‌کند...

جهت سلبی علم به زمان و مکان هم‌این است که یک فقیه به هوای احتجاج شرعی با مکتبی‌ها به سکولارها یارانه‌ ندهد...

معیت مذهبی صورتی با نبی و وصی سر و ته است؛ رحمتش با کفار است و شدتش با مؤمنین...

‏با گویاسازی و شناسه‌گزاری مذهبی‌های صورتی، در پس‌آی غائله‌ی ژینا، توان کارسازی آن‌ها در فتنه‌گری‌های دگوری‌های لجنی به فراوانی کاهش یافته است. هم‌این است که سکولارهای هار ایرانی به عملیات روانی و کار رسانه‌یی بر مکتبی‌های سرخ از واعظ تا مداح روی آورده‌اند...

آن چه اسلام رحمانی خوانده می‌شود، اسلام متوسط است؛ اسلام صورتی، اسلام سلف‌سرویس، اسلام تخته‌بند مدرنیته، اسلام اخته که دیگر آخته نیست...