🥋 کاراته 👊 در کاراته تاکید اصلی بر منحرف کردن حمله است. بیشتر ضربات مشت و ضربات چاقو مانند دست به طور مستقیم به سمت شما پرتاب می شوند، نه به صورت کمان. تعداد اندکی از مبارزان از ضربات پی در پی استفاده می کنند. 🤛 به جلو قدم بردارید، یک خط جانبی به طرف بازوی مهاجم ایجاد کنید، ضربه های مشت و #چاقوی مهاجم را بگیرید و سپس به سرعت با مشت های دیگری به قسمت پایین تنه ، شکم یا پشت او ضربه بزنید. او نمی تواند در برابر این ضربه های شما از خود دفاع کند. او را به جلو هل دهید و با زانو به #عضلات ران او ضربه بزنید. این آسیب ها دیوانه کننده است. 👊 ضربه زدن به سر و صورت مهم است، ولی مهاجم این ضربات را پیش بینی می کند و خود را برای آن ها آماده می کند، بنابراین به جای آن، حمله راست دست او را با مشت چپ تان بگیرید (یا بر عکس) و با دست دیگرتان، تا جایی که می توانید مستقیم به قسمت نرم زیر جناغ سینه او بزنید، و سپس بچرخید. 🔆 این قسمت #شبکه_خورشیدی است و ضربه زدن به آن، به اندازه یک ضربه به کشاله رانش، او را به طور قابل توجهی ناتوان می کند. ✳️ یا، اگر او کنار رفت، با تمام قدرت، یک ضربه محکم به شکم او بزنید. اگر یکی از ضربات ذکر شده انجام شود، مهاجم درد شدیدش را نادیده می گیرد. او در حالی که حمله می کند، به جلو خم می شود و در این حالت یک لگد به کشاله ران او باعث می شود که او به طرف شما پرتاب شود. ☯ #مبارزه 🥊 @Karateos

تفاوت بین کونگ فو و کاراته چیست؟

شباهت‌های بسیار میان ورزش‌های رزمی کنگ فو و کاراته وجود دارد. به طوری‌که اگر به تماشای یک مبارزه کنگ فو کار یا کاراته کار بنشینید، اگر هیچ یک از این دو ورزش را آموزش ندیده باشید، هرگز نمی‌توانید تفاوت حرکات آن‌ها را تشخیص دهید. پس تفاوت کنگ فو و کاراته در چیست؟ در این مطلب به تفاوت این دو ورزش و ماهیت هر کدام می‌پردازیم.

کونگ فو چیست؟ کونگ فو در زبان چینی یک اصطلاح جتری است و به مکاتب مختلف هنر‌های رزمی اشاره دارد. این واژه در زبان چینی به صورت 功夫 نوشته می‌شود. کنگ فو تاریخچه‌ دور و درازی در چین دارد، این ورزش رزمی از قرن ۴ میلادی شکل گرفت. هنر‌های رزمی چین را می‌توان با سلا‌ح‌های مختلف ترکیب کرد، این موضوع در کاراته و تکواندو به ندرت امکان‌پذیر است. کنگ فو نسبت به کاراته محبوبیت بیشتری در میان مردم چین دارد. به علاوه برخلاف کاراته، کنگ فو اغلب در نمایش‌ها و آکروبات بازی به کار گرفته می‌شود.

کاراته چیست؟ کاراته یکی از هنر‌های رزمی ژاپن است که از اوکیاناوا سرچشمه گرفته است. کلمه کاراته در زبان ژاپنی به معنای «دست خالی» است. گفته می‌شود که کاراته تحت تاثیر نوعی کنگ فو در جنوب چین شکل گرفته است. در کاراته، تنها سلاح‌های مجاز برای استفاده دست و پا هستند. این ورزش رزمی معمولا شامل تمرینات رزم و شبیه‌سازی یک رزم است. سطح ورزشکار با توجه به رنگ کمربند او مشخص می‌شود. برخلاف کنگ فو، در برخی از کشورها از این ورزش در آموزش‌های پلیس نیز استفاده می‌شود.

تفاوت بین کونگ فو و کاراته چیست؟ تفاوت کونگ فو و کاراته از تاریخچه، حرکات و لباس آنها ناشی می‌شود. ۱. تاریخچه کنگ فو و کاراته کنگ فو از چین ریشه می‌گیرد درحالی‌که کاراته اصالتا به پادشاهی اوکیاناوا در ژاپن بازمی‌گردد. در ابتدا، کنگ فو فقط یک تمرین معنوی بود که به تمرکز عمیق و همچنین نظم و انضباط نیاز داشت و بعد به عنوان نوعی مبارزه بدون دفاع توسعه یافت. در مقابل کاراته از تکنیک‌های نبرد kempo چینی، پادشاهی اوکیاناوا و هنر رزمی ژاپنی برگرفته شده است. ۲. تفاوت حرکات کنگ فو و کاراته حرکات کاراته در حقیقت از نظر ذاتی خطی هستند، فرد باید ضربه، مشت و لگد بزند. حرکات آن نیاز به انجام کار‌هایی دارد که با استفاده از تکنیک مکث و شروع انجام می‌شوند. در کنگ فو حرکات دایره‌ای شکل هستند. آن‌ها از نوع مبارزات نرم هستند، زیرا در زمان اجرای حرکات، فرد با وجود احساس درد همچنان آرام به نظر می‌رسد. اگرچه کنگ فو حرکات دایره‌ای را به کار می‌گیرد و کاراته حرکات خطی، هر دو با قدرت یکسانی به سمت حریف یورش می‌برند. بیشتر این استیل‌ها از حالات حیوانات الهام گرفته شده‌اند. حال بیایید به این سوال پاسخ دهیم که حرکات خطی و دایره‌ای به چه معنا هستند؟ این بدان معناست که حرکات کاراته تمایل دارند شما را با شتاب به سمت هدف سوق دهند، درحالی‌که حرکات کنگ فو تکیه‌گاه وزن را در بدن تغییر می‌دهند و بیشتر به واکنش در برابر حملات هدف تکیه می‌کنند، بنابراین کنگ فو بیشتر دفاعی و کاراته بیشتر یک هنر حمله‌کننده است. به طور کلی کاراته می‌تواند کارایی بیشتری در صدمه زدن داشته باشد و کنگ فو می‌تواند برای جلوگیری از صدمه دیدن استفاده گردد. ۳. تفاوت لباس کنگ فو و کاراته چطور می‌توانید شخصی که کاراته یا کنگ فو کار می‌کند را تنها با نگاه به طرز لباس پوشیدن او تشخیص دهید؟ معمولا کسانی که کاراته کار می‌کنند از یک «کیمونو» استفاده می‌کنند که تا روی کمر را می‌پوشاند، در این هنر رزمی ، ورزشکاران برای مبارزه از کفش استفاده نمی‌کنند. رنگ کیمونو اهمیتی ندارد، اما رنگ کمربند نشان‌دهنده‌ سطح فرد است. از طرف دیگر کنگ فو کاران، از لباس‌های ابریشمی سبک چینی با دکمه‌های قورباغه‌ای و کفش‌هایی تخت و نرم استفاده می‌کنند. جمع بندی در مجموع، کنگ فو تکنیک‌ها و حرکات بیشتری نسبت به کاراته دارد و حرکات آن دایره‌ای شکل هستند در حالی‌که در کاراته، افراد به صورت خطی با یکدیگر مبارزه می‌کنند. کنگ فو قبل از اینکه به یک ورزش رزمی تبدیل شود، یک تمرین معنوی برای افزایش تمرکز بود و امروز بیش از اینکه در مبارزات به کار برود، در مسابقات و برای رقابت کار می‌شود. اگر به ورزش‌های رزمی علاقه دارید مطالب معرفی ورزش جودو، ورزش رزمی ووشو، ورزش تکواندو و ورزش موی تای نیز می‌توانند برای شما جذاب باشند.

#مبازره #کاراته @Karateos

کاراته

کاراته (به ژاپنی: 空手) هنر مبارزه کردن با دست خالی و یکی از رشته‌های رزمی است. مسابقات کاراته مدرن در دو بخش کومیته (بخش مبارزه) و کاتا (بخش اجرای فرم) برگزار می‌شود. کاراته نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی‌که امروز در جزایر اوکیناوا ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی و محلی این منطقه معروف به ته (معنی تحت‌اللفظی: دست) پدید آمده‌است.[۱][۲] کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دستِ باز، مانند دست چاقویی تشکیل می‌شود. در برخی سبک‌های کاراته، فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود. در کاراته ضربات با حداکثر قدرت و سرعت، به سمت حریف پرتاب می‌شود. سه بخش مهم کاراته از کیهون (تکنیک‌های پایه)، کاتا (اجرای فرم) و کومیته (مبارزه) تشکیل می‌شود.[۳] هنرجویان این رشته کاراته‌کا نامیده می‌شوند. کاراته چومو هاناشیرو نام کاراته شناخته شده به نام Karate Do (空手道) تاکید ضربه‌زدن سختی فول کنتاکت کاراته کشور مبدا پادشاهی ریوکیو والد هنرهای رزمی اوکیناوا هنرهای رزمی ژاپنی المپیک المپیک

مهمترین استادان وقت کاراته در جلسه‌ای در توکیو (دههٔ ۱۹۳۰)، از چپ: تویوما کانکن بنیان‌گذار شوتوکان کاراته، اوتسوکا هیرونوری بنیان‌گذار وادوریو کاراته، تاکشی شیمودا شاگرد اصلی فوناکوشی، گیچین فوناکوشی بنیان‌گذار شوتوکان کاراته، موتوبو چوکی از مهمترین مبارزان کاراته، کنوا مابونی بنیان‌گذار شیتوریو کاراته، گنوا ناکازونه و تایرا شینکن استاد هنرهای رزمی سنتی اوکیناوا و شاگرد فوناکوشی و مابونی تکامل کاراته تا سدهٔ نوزدهم در جزایر ریوکیو، پیش از آن که به قلمرو ژاپن ملحق شود، اتفاق افتاد. در اوایل سدهٔ بیستم در پی دورانی از تبادلات فرهنگی بین ریوکیو و ژاپن، رشته کاراته نیز به سرزمین اصلی ژاپن معرفی شد. در سال ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپن گیچین فوناکوشی را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد. در ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه‌های اصلی ژاپن، باشگاه‌های کاراته بر پا شده بود. در این دوران که نظامی‌گرایی ژاپنی اوج گرفته بود،[۴] نام این رشته از واژه تو. دی با معنی تحت‌اللفظی «دست‌چینی» به واژه‌ای هم‌نوا با معنی «دست خالی» تغییر کرد. البته هر دو کلمه کاراته تلفظ می‌شوند. این تغییر نشانگر اشتیاق ژاپنی‌ها به معرفی این رشته به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی بود.[۵] پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره محبوبیت یافت. کاراته مدرن توسط استاد هیگائونا بنیان نهاده شده‌است. فیلم‌های سینمایی رزمی دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ کمک زیادی به افزایش محبوبیت کاراته کردند و به گشایش باشگاه‌های کاراته در بسیاری از نقاط جهان منجر شدند.[۶] شیگارو اگامی مدرس ارشد شوتوکان بر این باور است «اکثر هنرجویان کاراته در کشورهای دیگر کاراته را فقط برای تکنیک‌های مبارزه‌ای آن دنبال می‌کنند. فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی، کاراته را به مثابهٔ روشی جادویی برای جنگیدن معرفی می‌کنند، که قادر به کشتن یا مجروح کردن حریف در یک چشم برهم زدن است. رسانه‌های جمعی یک هنر ساختگی را معرفی می‌کنند که بسیار دور از واقعیت است.»[۷] شوشین ناگامینه نیز معتقد است «کاراته را می‌توان یک نبرد درونی یا ماراتنی توصیف کرد که تمام عمر طول می‌کشد و موفقیت در آن تنها از مسیر خویشتن‌داری، تمرین سخت و ابتکارات خلاقانه میسر است.»[۸] @Karateos

برای بسیاری از هنرجویان، کاراته یک تمرین عمیق فلسفی است. کاراته-دو به آموزش اصول اخلاقی می‌پردازد و می‌تواند جنبهٔ معنوی برای پیروان آن داشته باشد. امروزه کاراته برای کمال شخصی، دفاع شخصی، و به عنوان یک ورزش آموخته می‌شود. کاراته در برنامه المپیک، بازی‌های جهانی، و بازی‌های آسیایی قرار دارد. این رشته در جریان رأی‌گیری کمیته بین‌المللی المپیک در ۴ اوت ۲۰۱۶ در برزیل توانست اکثریت آراء برای ورود به المپیک را کسب کند و به عنوان یک رشته المپیکی به رسمیت شناخته شود و از بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ ژاپن وارد بازی‌های المپیک خواهد شد.[۹] «وب ژاپن» وبگاه متعلق به وزارت خارجه ژاپن تعداد هنرجویان کاراته در سراسر جهان را حدود ۵۰ میلیون نفر برآورد کرده‌است.[۱۰] تاریخچه ویرایش کاراته دارای قدمتی دو هزار ساله‌است و یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن «بودی دارما» است که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می‌زیسته‌است. وی که از پیشوایان مذهبی بودایی بود، به تنهایی از هند به راه افتاد و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبیعی بسیار مشکل موجود در آن زمان به چین رسید و در ایالت هون نان و معبد شائولین اقامت گزید. تعالیم بودیدهاراما شامل تمرینات شدید انضباطی و رعایت پرهیزکاری بود. وی ۹ سال رنج و ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردانش نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و اندیشه تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دین را سد راه خود می‌دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع نمود که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی است. کاراته امروزی شکل تکامل یافته‌ای از کمپوی چینی (بوکس چینی) که نوعی رشته سنتی در ووشو می‌باشد که در ابتدا اوکیناواته نامیده می‌شد. از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چین سلسله کینک ۱۶۴۴ سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلوگیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل درآوردن مردم قانون منع استفاده از شمشیر را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع‌آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر باعث شکوفایی هرچه بیشتر کاراته شد. در سال ۱۹۲۱ یکی از بزرگ‌ترین استادان کاراته جزیره اوکیناوا گیچین فونا کوشی ۱۸۶۸–۱۹۵۷ توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنر جویان که تحت تعلیم بزرگ‌ترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند. سبک‌های کاراته به‌طور کلی سبک‌های کاراته به دو دسته تقسیم می‌شود: سبک‌های اصلی؛ مادر یا کنترلی سبک‌های آزاد یا غیر کنترلی سبک‌های مهم در کاراته (چهار سبک اصلی کاراته): شوتوکان، که توسط استاد فقید فوناکوشی که او را به عنوان پایه‌گذار کاراته امروزی می‌شناسند پایه‌گذاری شده‌است. شیتوریو، (سیستم ناهاته، سیستم شوری‌ته) این سبک توسط کنوا مابونی ایجاد شد. وادوریو، گوجوریو[۱۲] سبک‌های اصلی یا کنترلی ویرایش شوتوکان، (بنیان‌گذار: گیچین فونا کوشی) در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو می‌شود. شیتوریو، (بنیان‌گذار: کنوا مابونی) شیتوریو متشکل از دو سیستم «ناها ته» و «شوری ته» در کاراته می‌باشد. گوجوریو، (بنیان‌گذار: چوجون میاگی) گوجوریو روش سفت و نرم، که در اوکیناوا شکل گرفت و و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می‌باشد. وادوریو، (بنیان‌گذار: اوتسوکا هیرونوری) وادوریو یعنی: راه صلح، روش صلح، روش صلح جویانه. کان ذن ریو، (بنیان‌گذار: فرهاد وارسته) کان ذن ریو یعنی: کامل‌ترین سبک کاراته.[۱۲] سبک‌های آزاد ویرایش کیوکوشین، (بنیان‌گذار: ماسوتاتسو اویاما) کیوکوشین‌کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجریبات اویاما و سبک‌های دیگر است، به وجود آمد. گوجوریو: در گوجوریو هر دو گونهٔ مبارزات کنترلی و غیرکنترلی وجود دارد. جوکای دو کاراته: (بنیانگذار کانچو دهنوی) از سبک‌های ترکیبی کاراته، ترکیبی از کاراته، جودو، بوکس است کاراته دای دوجوکو (بنیان‌گذار: کانچو تاکاشی آزوما) ترکیبی از سه رشته رزمی، کاراته کیوکوشین، بوکس، جوجیتسو است. انشین (ساباکی کاراته)(بنیانگذار کانچونینومیا) جیسن کاراته[۱۳] سی دوکان کاراته یک سبک کاراته غیر کنترلی @Karateos

فوناکوشی گیچین

در این نام ژاپنی، «فوناکوشی» نام خانوادگی است. فوناکوشی گیچین (船 越 義珍، Funakoshi Gichin، ۱۰ نوامبر ۱۸۶۸–۲۶ آوریل ۱۹۵۷) بنیانگذار شوتوکان کاراته، شاید به عنوان محبوب‌ترین سبک کاراته و به عنوان «پدر کاراته امروزی» شناخته شده‌است[۱] پس از تعالیم ایتوسو آنکو و آساتو آنکو،[۲][۳] او یکی از استادان ارشد کاراته اوکیناوا بود که کاراته را معرفی کرد، اما پس از استاد ایتسو آنکو، استاد فوناکوشی، این هنر رزمی را از سال ۱۹۲۲ به سرزمین اصلی ژاپن معرفی کرد. او کاراته را در دانشگاه‌های مختلف ژاپن آموزش می‌داد و در سال ۱۹۴۹، رئیس انجمن کاراته ژاپن شد. فوناکوشی گیچین فوناکوشی گیچین، c. ۱۹۲۴ زادهٔ ۱۰ نوامبر ۱۸۶۸ شوری، پادشاهی ریوکیو درگذشت ۲۶ آوریل ۱۹۵۷ (۸۸ سال) توکیو نام بومی 船越 義珍 دیگر نام‌ها Shoto (waving pines) سبک Shōrei-ryū, Shōrin-ryū, and Shotokan Karate استاد(ها) Ankō Asato, Ankō Itosu, Matsumura Sōkon رده 5th dan, 10th dan (postmortem) شاگردان Hironori Ōtsuka, Gigō Funakoshi (his son), Isao Obata, Shigeru Egami, Teruyuki Okazaki, Tetsuhiko Asai, Masatoshi Nakayama, Yasuhiro Konishi, Hidetaka Nishiyama, Tsutomu Ohshima, Taiji Kase, Mitsusuke Harada, Hirokazu Kanazawa, Won Kuk Lee, Masutatsu Oyama, Tetsuji Murakami, Yutaka Yaguchi, Won Kuk Lee, Byung Jik Ro, Choi Hong Hi @Karateos

ماساتوشی ناکایاما ماساتوشی ناکایاما استاد شناخته شده کاراته شوتوکان بود که برای پایه‌ریزی انجمن کاراته ژاپن اقدام کرد. در سال ۱۹۴۸ اجرای هنرهای رزمی آزاد شد و دو تن از شاگردان قبلی دوجوی شوتوکان به نام‌های ماساتوشی ناکایاما و ایسائو اُباتا سازمان جدیدی را به نام انجمن کاراته ژاپن (JKA)به عنوان اولین تشکیلات رسمی کاراته در جهان بنیان نهادند.[۱] کاراتهٔ شوتوکان با برنامه‌ریزی‌های استاد ناکایاما می‌رفت تا در سطح بین‌المللی مطرح شود.[۲] انجمن کاراته ژاپن با تربیت مدرس و اعزام آن‌ها به چهارگوشهٔ دنیا شروع به تبلیغ کاراته فوناکوشی نمود.

زادهٔ ۱۳ آوریل ۱۹۱۳ استان یاماگوچی، امپراتوری ژاپن درگذشت ۱۵ آوریل ۱۹۸۷ (۷۴ سال) توکیو, ژاپن سبک شوتوکان کاراته استاد(ها) گیچین فوناکوشی، Gigō Funakoshi, Isao Obata, Takeshi Shimoda رده کمربند مشکی دان ۱۰ کاراته شاگردان کیگو آبه, Tetsuhiko Asai, Keinosuke Enoeda, Hirokazu Kanazawa, Takayuki Mikami, کری هیرویوکی تاگاوا Teruyuki Okazaki, Hidetaka Nishiyama, Taiji Kase, Hiroshi Shirai, ماساکی اوکی، Hideo Ochi, Masahiko Tanaka, Yutaka Yaguchi, Shigeru Takashina, Stan Schmidt, Toshihiro Mori, Takenori Imura, Minoru Kawawada, Hideo Yamamoto, Takashi Yamaguchi, Yoshiharu Osaka, Yasunori Ogura, Tomio Imamura, Seizo Izumiya, Katsutoshi Shiina @Karateos

زندگی نامه بزرگان کاراته ۱۷ ” استاد ماساتوشی ناکایاما “ شوتوکان به ژاپنی: 松涛館 یکی از مهم‌ترین سبک‌های کاراته است، که توسط: گیچین فونا کوشی (۱۹۵۷-۱۸۶۸)-که به عنوان پدر کاراته جهان شناخته می‌شود- بنیان گذاری شد. شوتو لقب فوناکوشی (شوتو به معنی کاج‌های لرزان است و چون خانهٔ فوناکوشی در جنگل کاج بود چنین نامی بر او نهادند) و کان به معنای خانه یا مکتب است. علاوه بر آن شوتوکان متعلق به سیستم شوری ته در کاراته‌است. در سال ۱۹۴۸ اجرای هنرهای رزمی آزاد شد و دو تن از شاگردان قبلی دوجوی شوتوکان به نام های ماساتوشی ناکایاما و ایسائو اُباتا سازمان جدیدی را به نام انجمن کاراته ژاپن (JKA)بعنوان اولین تشکیلات رسمی کاراته در جهان بنیان نهادند. دوباره کاراته ترویج شد و در میان ارتش و دانشگاه‌ها و مدارس محبوب گردید.کاراتهٔ شوتوکان با برنامه‌ریزی‌های استاد ناکایاما می‌رفت تا در سطح بین‌المللی مطرح شود، انجمن کاراته ژاپن با تربیت مدرس و اعزام آنها به چهارگوشهٔ دنیا شروع به تبلیغ کاراته فوناکوشی یا همان شوتوکان نمود و این امر باعث خوشنودی فوناکوشی نیز بود. شوتوکان توسط ماساتوشی ناکایاما (دان ۹ و پس از مرگ دان ۱۰) ، به صورت امروزی تر و علمی تر به جهانیان معرفی شده که به کمک نیروهای فیزیکی کارهایی که به نظر خیلی‌ها سخت یا غیرممکن می‌نمایند را ممکن می‌کند. در این روش توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و گرانیگاه نیرو می‌شود. پس از استاد ناکایاما دو تن از شاگردان ارشد وی استاد هیروکازو کانازاوا دان ۱۰ که اولین قهرمان مسابقات رسمی جهانی کاراته بود اقدام به تاسیس شوتوکان کاراته بین‌المللی (SKI) و استاد مرحوم هیده تاکا نی شی یاما دان ۱۰ نیز فدراسیون جهانی کاراته سنتی (ITKF)را که رقیب اصلی فدراسیون جهانی کاراته (WKF)بشمار می‌رود را در آمریکا تاسیس نمود و کاراته را درآمریکا پایه گذاری نمود . در حال حاضر علاوه بر این تشکیلات بعدها فدراسیون جهانی شوتوکان کاراته (WSKF) توسط استاد کاسویاو فدراسیون جهانی کاراته نومیچی(KWF) توسط استاد میکیو یاهارا دان ۹ و فدراسیون (JKS) توسط مرحوم استاد آسائی و متعاقبا استاد ماساوا کاگاوادان ۸ بهمراه سایر اساتید در سبک شوتوکان تاسیس و فعالیت نمودند. سبک شوتوکان از نخستین و اصیلترین سبک های کاراته در ژاپن و جهان و از سبک فعال کاراته در سطح ایران است . ماساتوشی ناکایاما یک نام شناخته شده بین‌المللی است. او استاد کاراته شوتوکان بود که برای پایه‌ریزی انجمن کاراته ژاپن اقدام کرد. کتاب‌های زیادی در مورد کاراته نوشت که خدمت بزرگی به این هنر رزمی بود. او به مدت ۴۰ سال تا زمان مرگش برای گسترش کاراته سبک شوتوکان در سرتاسر جهان خدمت کرد. او اولین استاد کاراته به سبک شوتوکان بود که موفق به کسب رتبه دان ۹ ( در زمان زنده بودنش) در شوتوکان شد و بعد از مرگش رتبه دان ۱۰ را به عنوان ادای احترام به او اعطا کردند. ناکایاما در ۱۳ آپریل سال ۱۹۱۳ در ژاپن متولد شد. خانواده او جملگی سامورایی بودند. پدربزرگ ناکایاما یک پزشک جراح در توکیو بود و آخرین فرد سامورایی خانواده بود که کن‌جوتسو (هنر شمشیرزنی) را تمرین می‌داد. پدرش یک پزشک ارتش بود که در رشته جودو تمرین می‌کرد. پدرش برای انجام وظیفه توسط ارتش به تایپه منتقل شد و بیشتر جوانی ماساتوشی در آنجا گذشت. او از سن ۸ سالگی در تایپه بود و بنا بر سنت خانوادگی و درخواست پدرش مشغول به فراگیری هنر کندو شد. ناکایاما در سال ۱۹۳۲ جهت مطالعه زبان چینی وارد دانشگاه Takashku شد. او در این زمان در رشته‌های شمشیربازی، اسکی، شنا، تنیس و دومیدانی شرکت می‌کرد. اما آشنایی او با کاراته بصورت کاملا اتفاقی بود: ‹‹روزی در دانشگاه جدول ساعات تمرین کندو را جستجو می‌کردم و اشتباها وارد کلاس دیگری شدم. دیدم عده‌ای به تمریناتی شبیه رقص‌های کلاسیک شرق مشغولند. مردی که این کلاس را اداره می‌کرد فردی بود به نام گیچین فوناکوشی که من به سرعت به شاگردی او درآمدم و راه دوجو را چنان آموختم که هنوز فراموش نکرده‌ام محل آموزش و تمرینات کندو من کجاست›› در سال ۱۹۳۴ به همراه استادش فوناکوشی دور ژاپن را پیمود و اساتید زمان خود را یافت و با آنها به مبادله کاتا و تکنیک پرداخت. دوران ریاضت وی در سال ۱۹۳۵ با پیاده‌روی و راه‌پیمایی در استپ‌های مغولستان و کوه‌های کیمین‌کان گذشت. او زندگی تفکر‌آمیزی داشت و روزانه چندین ساعت و در چندین نوبت تمرین می‌کرد و در اینجا بود که وی اساس خودآموزی در نظام روح و جسم را آموخت و تعادل در افکار را تشخیص داد. ناکایاما در سال ۱۹۳۷ از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. او در همان سال به عنوان مترجم به چین سفر کرد و در آنجا بوکس چینی را فرا گرفت. در زمان شروع جنگ جهانی دوم ناکایاما موفق به کسب رتبه دان ۲ شد. وی در ماه می سال ۱۹۴۶ بعد از جنگ به ژاپن بازگشت.پس از جنگ جهانی دوم ناکایاما قصد داشت زبان چینی را در دانشگاه‌