کونگ فو چیست؟ کونگ فو در زبان چینی یک اصطلاح جتری است و به مکاتب مختلف هنر‌های رزمی اشاره دارد. این واژه در زبان چینی به صورت 功夫 نوشته می‌شود. کنگ فو تاریخچه‌ دور و درازی در چین دارد، این ورزش رزمی از قرن ۴ میلادی شکل گرفت. هنر‌های رزمی چین را می‌توان با سلا‌ح‌های مختلف ترکیب کرد، این موضوع در کاراته و تکواندو به ندرت امکان‌پذیر است. کنگ فو نسبت به کاراته محبوبیت بیشتری در میان مردم چین دارد. به علاوه برخلاف کاراته، کنگ فو اغلب در نمایش‌ها و آکروبات بازی به کار گرفته می‌شود.

کاراته چیست؟ کاراته یکی از هنر‌های رزمی ژاپن است که از اوکیاناوا سرچشمه گرفته است. کلمه کاراته در زبان ژاپنی به معنای «دست خالی» است. گفته می‌شود که کاراته تحت تاثیر نوعی کنگ فو در جنوب چین شکل گرفته است. در کاراته، تنها سلاح‌های مجاز برای استفاده دست و پا هستند. این ورزش رزمی معمولا شامل تمرینات رزم و شبیه‌سازی یک رزم است. سطح ورزشکار با توجه به رنگ کمربند او مشخص می‌شود. برخلاف کنگ فو، در برخی از کشورها از این ورزش در آموزش‌های پلیس نیز استفاده می‌شود.

تفاوت بین کونگ فو و کاراته چیست؟ تفاوت کونگ فو و کاراته از تاریخچه، حرکات و لباس آنها ناشی می‌شود. ۱. تاریخچه کنگ فو و کاراته کنگ فو از چین ریشه می‌گیرد درحالی‌که کاراته اصالتا به پادشاهی اوکیاناوا در ژاپن بازمی‌گردد. در ابتدا، کنگ فو فقط یک تمرین معنوی بود که به تمرکز عمیق و همچنین نظم و انضباط نیاز داشت و بعد به عنوان نوعی مبارزه بدون دفاع توسعه یافت. در مقابل کاراته از تکنیک‌های نبرد kempo چینی، پادشاهی اوکیاناوا و هنر رزمی ژاپنی برگرفته شده است. ۲. تفاوت حرکات کنگ فو و کاراته حرکات کاراته در حقیقت از نظر ذاتی خطی هستند، فرد باید ضربه، مشت و لگد بزند. حرکات آن نیاز به انجام کار‌هایی دارد که با استفاده از تکنیک مکث و شروع انجام می‌شوند. در کنگ فو حرکات دایره‌ای شکل هستند. آن‌ها از نوع مبارزات نرم هستند، زیرا در زمان اجرای حرکات، فرد با وجود احساس درد همچنان آرام به نظر می‌رسد. اگرچه کنگ فو حرکات دایره‌ای را به کار می‌گیرد و کاراته حرکات خطی، هر دو با قدرت یکسانی به سمت حریف یورش می‌برند. بیشتر این استیل‌ها از حالات حیوانات الهام گرفته شده‌اند. حال بیایید به این سوال پاسخ دهیم که حرکات خطی و دایره‌ای به چه معنا هستند؟ این بدان معناست که حرکات کاراته تمایل دارند شما را با شتاب به سمت هدف سوق دهند، درحالی‌که حرکات کنگ فو تکیه‌گاه وزن را در بدن تغییر می‌دهند و بیشتر به واکنش در برابر حملات هدف تکیه می‌کنند، بنابراین کنگ فو بیشتر دفاعی و کاراته بیشتر یک هنر حمله‌کننده است. به طور کلی کاراته می‌تواند کارایی بیشتری در صدمه زدن داشته باشد و کنگ فو می‌تواند برای جلوگیری از صدمه دیدن استفاده گردد. ۳. تفاوت لباس کنگ فو و کاراته چطور می‌توانید شخصی که کاراته یا کنگ فو کار می‌کند را تنها با نگاه به طرز لباس پوشیدن او تشخیص دهید؟ معمولا کسانی که کاراته کار می‌کنند از یک «کیمونو» استفاده می‌کنند که تا روی کمر را می‌پوشاند، در این هنر رزمی ، ورزشکاران برای مبارزه از کفش استفاده نمی‌کنند. رنگ کیمونو اهمیتی ندارد، اما رنگ کمربند نشان‌دهنده‌ سطح فرد است. از طرف دیگر کنگ فو کاران، از لباس‌های ابریشمی سبک چینی با دکمه‌های قورباغه‌ای و کفش‌هایی تخت و نرم استفاده می‌کنند. جمع بندی در مجموع، کنگ فو تکنیک‌ها و حرکات بیشتری نسبت به کاراته دارد و حرکات آن دایره‌ای شکل هستند در حالی‌که در کاراته، افراد به صورت خطی با یکدیگر مبارزه می‌کنند. کنگ فو قبل از اینکه به یک ورزش رزمی تبدیل شود، یک تمرین معنوی برای افزایش تمرکز بود و امروز بیش از اینکه در مبارزات به کار برود، در مسابقات و برای رقابت کار می‌شود. اگر به ورزش‌های رزمی علاقه دارید مطالب معرفی ورزش جودو، ورزش رزمی ووشو، ورزش تکواندو و ورزش موی تای نیز می‌توانند برای شما جذاب باشند.

#مبازره #کاراته @Karateos

کاراته

کاراته (به ژاپنی: 空手) هنر مبارزه کردن با دست خالی و یکی از رشته‌های رزمی است. مسابقات کاراته مدرن در دو بخش کومیته (بخش مبارزه) و کاتا (بخش اجرای فرم) برگزار می‌شود. کاراته نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی‌که امروز در جزایر اوکیناوا ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی و محلی این منطقه معروف به ته (معنی تحت‌اللفظی: دست) پدید آمده‌است.[۱][۲] کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دستِ باز، مانند دست چاقویی تشکیل می‌شود. در برخی سبک‌های کاراته، فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود. در کاراته ضربات با حداکثر قدرت و سرعت، به سمت حریف پرتاب می‌شود. سه بخش مهم کاراته از کیهون (تکنیک‌های پایه)، کاتا (اجرای فرم) و کومیته (مبارزه) تشکیل می‌شود.[۳] هنرجویان این رشته کاراته‌کا نامیده می‌شوند. کاراته چومو هاناشیرو نام کاراته شناخته شده به نام Karate Do (空手道) تاکید ضربه‌زدن سختی فول کنتاکت کاراته کشور مبدا پادشاهی ریوکیو والد هنرهای رزمی اوکیناوا هنرهای رزمی ژاپنی المپیک المپیک

مهمترین استادان وقت کاراته در جلسه‌ای در توکیو (دههٔ ۱۹۳۰)، از چپ: تویوما کانکن بنیان‌گذار شوتوکان کاراته، اوتسوکا هیرونوری بنیان‌گذار وادوریو کاراته، تاکشی شیمودا شاگرد اصلی فوناکوشی، گیچین فوناکوشی بنیان‌گذار شوتوکان کاراته، موتوبو چوکی از مهمترین مبارزان کاراته، کنوا مابونی بنیان‌گذار شیتوریو کاراته، گنوا ناکازونه و تایرا شینکن استاد هنرهای رزمی سنتی اوکیناوا و شاگرد فوناکوشی و مابونی تکامل کاراته تا سدهٔ نوزدهم در جزایر ریوکیو، پیش از آن که به قلمرو ژاپن ملحق شود، اتفاق افتاد. در اوایل سدهٔ بیستم در پی دورانی از تبادلات فرهنگی بین ریوکیو و ژاپن، رشته کاراته نیز به سرزمین اصلی ژاپن معرفی شد. در سال ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپن گیچین فوناکوشی را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد. در ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه‌های اصلی ژاپن، باشگاه‌های کاراته بر پا شده بود. در این دوران که نظامی‌گرایی ژاپنی اوج گرفته بود،[۴] نام این رشته از واژه تو. دی با معنی تحت‌اللفظی «دست‌چینی» به واژه‌ای هم‌نوا با معنی «دست خالی» تغییر کرد. البته هر دو کلمه کاراته تلفظ می‌شوند. این تغییر نشانگر اشتیاق ژاپنی‌ها به معرفی این رشته به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی بود.[۵] پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره محبوبیت یافت. کاراته مدرن توسط استاد هیگائونا بنیان نهاده شده‌است. فیلم‌های سینمایی رزمی دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ کمک زیادی به افزایش محبوبیت کاراته کردند و به گشایش باشگاه‌های کاراته در بسیاری از نقاط جهان منجر شدند.[۶] شیگارو اگامی مدرس ارشد شوتوکان بر این باور است «اکثر هنرجویان کاراته در کشورهای دیگر کاراته را فقط برای تکنیک‌های مبارزه‌ای آن دنبال می‌کنند. فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی، کاراته را به مثابهٔ روشی جادویی برای جنگیدن معرفی می‌کنند، که قادر به کشتن یا مجروح کردن حریف در یک چشم برهم زدن است. رسانه‌های جمعی یک هنر ساختگی را معرفی می‌کنند که بسیار دور از واقعیت است.»[۷] شوشین ناگامینه نیز معتقد است «کاراته را می‌توان یک نبرد درونی یا ماراتنی توصیف کرد که تمام عمر طول می‌کشد و موفقیت در آن تنها از مسیر خویشتن‌داری، تمرین سخت و ابتکارات خلاقانه میسر است.»[۸] @Karateos