گل این باغ به جز حسرت و داغم نفزود لاله‌رویا تو ببخشای به خونین‌جگران

ره بیدادگران بخت من آموخت ترا ورنه دانم تو کجا و ره بیدادگران

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن کاین بود عاقبت کار جهان گذران

شهریارا غم آوارگی و دربه‌دری شورها در دلم انگیخته چون نوسفران

#شعر : شهریار

از ورق‌گردانیِ وضعِ جهان غافل مباش...

خوردیم زخم ها که نه خون آمد و نه آه وه این چه نیش بود که تا استخوان برفت؟ سعدی.

ای غم! رها کن قصه‌ی خون‌بار چون دشنه در دل می‌نشیند این سخن، اما؛ من دیده‌ام بسیار مردانی، که خود، میزانِ شأنِ آدمی بودند وز کبریایِ روح بر میزانِ شأنِ آدمی بسیار افزودند آری چنین بودند آن زنده‌اندیشان که دستِ مرگ را بر گردنِ خود شاخِ گُل کردند و مرگ را از پرتگاهِ نیستی تا هستیِ جاوید پُل کردند اما چه باید گفت!؟ از انسان‌نمایانی که ننگِ نامِ انسانند درنده‌خویانی که هم‌دندانِ گرگانند آنان که افکندند در گردنِ گردن‌فرازان حلقه‌های دار آنان که عشق و مهربانی را در دست‌هایِ بغض و کین کشتند آنان که انسان بودنِ خود را در پایِ دین کشتند.. شاعر/ هوشنگ ابتهاج.

ممکن است او را گم کنید؛

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم هرچند درین عهد خریدار ندارد... صائب تبریزی.

از ما سراغ منزل آسودگی مجو چون باد، عمر ما به تکاپو گذشته‌ است. صائب تبریزی.

«شما بال پرنده‌هایی را شکستید که در سینه‌ی ما داشتند نفس میکشیدند.» جمال ثریا.