‏گاهی تمام جمعیت شهر همان یک نفری‌ست که نیست

دل ربودی و بحل کردمت ای جان لیکن به از این دار نگاهش که مرا می‌داری

دیوار را به پنجره ترجیح میدهم وقتی قرار نیست از این کوچه بگذری

میگویم شب بخیر بخوان یک روز دیگر هم سر شد با دوست داشتنت بخوان آرزوی امشبم هم تو بودی بخوان این شبها برای بخیر شدن به تو و آغوشت نیاز دارد

بهار فصل بدی است فصلی كه بویَت همه‌ جا هست و تو هیچ کجا

حضور من فقط اسباب رنج شماست

برای ما کسی شعر نخواهد گفت خوشا به حال تو که مخاطب شعری

از پوستم صدای تو می تراود بر پاهای تو راه می روم با چشمِ تو شعر می نویسم من که‌ ام به جز تو که در رگ و پوستم نهانی و نام مرا به خود داده ای

جایی باید باشد غیر از این کنج تنهایی تا آدم گاهی آنجا جان بدهد مثلا آغوش تو جان می دهد برای جان دادن

به قول شمس لنگرودی چه بود زندگی اگر تو نمی‌رسيدی ؟

مي پرسند مگر او چقدر زيباست كه اين چنين ديوانه شده ای ؟ او هنر است صورتش مينياتور است خنده هايش تئاتر زلفِ تابانش نقاشی صدايش تكنوازی تار كمان آبروانش خط نستعليق خنده هايش آواز همايون و اما دست هايش ..

صبح من خیری ندارد بی طلوع چشم تو ذره‌ ای چشمان خود را باز کن خورشیدِ من

آفتاب از جانب چشم هایت طلوع می کند شاید می داند که طلوعی زیباتر از مشرقِ چشم های تو نیست

خواستنش تمنای هر رگ

فراق را دلی از سنگ سخت‌تر باید

اون واقعا پرستیدنی عه

همین

گویند بخواب تا به خوابش بینی ای بی خبران چه جای خواب است مرا

دیگران گر بروند از نظر دل بروند تو چنان در دل من رفته که جـان در بدنی ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ مولانا

من پر از دردم ، پر از دردم ، پر از دردم ولی تا نگاهت میکنم انگار یادم می رود ..

تو مگر باغ بهشتی که چنین مطبوعی ؟

من از آنهایم ، آنهایی که می‌میرند حین دوست داشتن

هر ذره چشمی شد وجودم تا نگاهش کردم