اون لحظه هایی که تو ماشین پاهات درد میگیره و خسته میشی رو تحمل میکنی تا برسی به مرز چون تازه اونجا شروع راه عشقه

اونجا هرچقدرم خسته باشی به خستگیت اهمیت نمیدی چون شوق رسیدن به حرم رو داری

تو راه هرزگاهی گردو خاک بلند میشه اذیتت میکنه ولی بهش اهمیت نمیدی میدونی چرا چون با خودت میگی تواین راه همه چیزش قشنگه

حتی این خاک های بیابونا

این گرما

خستگی

عمود به عمود میگذرونی هی منتظری تا برسی به آخرین عمود

چای های عراقی و مداحی های نجف تا کربلا حالتو عوض میکنه

باهمه ی خستگیت و یه کوله پشتت و پاهایی که درد میکنه میری تا میرسی به عمود1407

زیارت اولت که باشه نمیدونی چه خبره بعد از این عمود...

بزارید از خاطره ی خودم بگم

ساعت 2 شب خیلی خسته بودم ولی چون شوق رسیدن به حرم رو داشتم به خستگیم توجهی نمیکردم