هنوز ک عضوش نشد؁....! امتحانش رایگانه...😇 برو ندیده عاشق مطالبش میشی...‌ https://eitaa.com/ta_hedayat عضو شو از دستش نده💥 مخصوص نوجوونای کانال":)) |💛|•••→ @ta_hedayat

نفس عمیقی کشیدم ... و تصمیم گرفتم باهاش حرف بزنم ... داشتم به آدمی اعتماد می کردم که کمتر از 24 ساعت بود که اون رو می شناختم ...🙂 - من اونقدر پولدار نیستم که برای تفریح، سفر خارجی برم ... این سفر برای من تفریحی و توریستی نیست ... اومدم ایران که شانسم رو برای پیدا کردن یه نفر امتحان کنم ...😇 - برای پیدا کردی کی اومدی؟ ... - مهدی ... آخرین امام شما ... پسر فاطمه زهرا ...💔 جا خورد ... می شد سنگینی بغض رو توی گلوش حس کرد ... و برای لحظاتی چشم هاش به لرزه در اومد ...😥 - تو گفتی اصلا باور نداری خدایی وجود داره ... پس چطور دنبال پیدا کردن کسی اومدی که برای باور وجودش، اول باید به وجود خدا باور داشته باشی؟ ...🤨 📢📢📢انتشار رمان واقعی به قلم شهید مدافع حرم😱😱😱 رمانی که شهید در اواسط نوشتنش شهید میشن💔بدو بیا تو کانالمون و رمان مردی در آیینه رو بخون @sayedebrahim

نمیخواهم در رختخواب بمیرم... بعد ازشهادت دوستانش گفت نمیخواهم دررختخواب بمیرم میخواهم راهشان راادامه دهم. مهدی تا آخرین نفس جنگید وتلفات زیادی از دشمن گرفت ولی... پیکرش برنگشت😭 وجاویدلاثر شد💔 🕊حضور شهدا اتفاقی نیست🕊 قطعا دعوت شده ی خود شهید عزیز هستید🌹 @shahidmehdizakerhoseini🥀

✨مادر شهید محمدخانی در محضر رهبری این شعر را خواندند که💫 سـر کہ زد چـوبہ ی محـمل ، دل ما خـورد تـرک🌾✨ غربتـش ریـخت بہ زخم دل عشاق نـمک🥀✨ وچنان سوخت کـه بـر سر در آن ، این شده حک🌺✨ سـر زینـب بہ سلامت ، سـر نوکر بہ درک🍂✨ ✨و حضرت آقادر جواب این مادر شهید شعر را تصحیح کرده و فرمودند: «چرا به درک؟ بہ فلک!»✨ s://eitaa.com/joinchat/4012245048C42ddbe23a3

#گذر...✨🧡

#زمینه_ساز_ظهور🌱 #بخونیم...🤲 ~•••↓🌿🌼🌿↓•••~ @Majid_ghorbankhani_313

#حجت‌بن‌الحسن💚 عادت کرده ایم به پایانِ جمعه های بدونِ تو...🍂 #اللهم_عجل_لولیک_الفرج🌱 #شبتون_مهدوی🌙 ─━✿❀✿🌻✿❀✿─━ @Majid_ghorbankhani_313

بسم الله نور🌸

سلامی گرم محضر شما عزیزان اعضای محترم آیا کانال شهید مجید قربانخانی کم و کاستی داره؟🤔🙁 اگر داره بگید تا ما اون مشکل و رفع کنیم و به بزرگی خود لف ندید🌷 @F_mokhtari_1382

📖 رمان «جان شیعه، اهل سنت... عاشقانه ای برای مسلمانان» 🖋 قسمت هجدهم در مسیر برگشت به سمت خانه، عبدالله متأثر از سخنان شیخ محمد، بیشتر از حوادث سوریه و آلوده بودن دست اسرائیل و آمریکا به خون مسلمانان می‌گفت. سرِ کوچه که رسیدیم، با نگاهش به انتهای کوچه دقیق شد و با صدایی مردد پرسید: «اون مجید نیس؟» که در تاریکی شب، زیر تابش نور زرد چراغ‌ها، آقای عادلی را مقابل در خانه‌مان دیدم و پیش از آنکه چیزی بگویم، عبدالله پاسخ خودش را داد: «آره، مجیده.» بی‌آنکه بخواهم قدم‌هایم را آهسته کردم تا پیش از رسیدن ما، وارد خانه شده و با هم برخوردی نداشته باشیم، ولی عبدالله گام‌هایش را سرعت بخشید که به همین چند ماه حضور آقای عادلی در این خانه، حسابی با هم رفیق شده بودند. آقای عادلی همچنانکه کلید را در قفلِ در حرکت می‌داد، به طور اتفاقی سرش را چرخاند و ما را در نیمه کوچه دید، دستش از کلید جدا شد و منتظر رسیدن ما ایستاد. ای کاش می‌شد این لحظات را از کتاب طولانی زمان حذف کرد که برایم سخت بود طول کوچه‌ای بلند را طی کنم در حالیکه او منتظر، رو به ما ایستاده بود و شاید خدا احساس قلبی‌ام را به دلش الهام کرد که پس از چند لحظه سرش را به زیر انداخت. عبدالله زودتر از من خودش را به او رساند و به گرمی دست یکدیگر را فشردند. نگاهم به قدر یک چشم بر هم نهادن بر چشمانش افتاد و او در همین مجال کوتاه سلام کرد. پاسخ سلامش را به سلامی کوتاه دادم و خودم را به کناری کشیدم، اما در همان یک لحظه دیدم به مناسبت شب اول محرم، پیراهن سیاه به تن کرده و صورتش را مثل همیشه اصلاح نکرده است. با ظاهری آرام سرم را پایین انداخته و به روی خودم نمی‌آوردم در دلم چه غوغایی به پا شده که دستانم آشکارا می‌لرزید. او همسایه ما بود و دیدارش در مقابل خانه، اتفاق عجیبی نبود، ولی برای من که تمام ساحل را با خیال تشرف او به مذهب اهل تسنن قدم زده و تا مسجد گوشم به انعکاس روحیاتش بود، این دیدار شبیه جان گرفتن انسان خیالم برابر چشمانم بود. نگاه لبریز حسرتم به کلیدهایی که در دست هر دوی آنها بازی می‌کرد، خیره مانده و آرزو می‌کردم یکی از آن کلیدها دست من بود تا زودتر وارد خانه شده و از این معرکه پُر شور و احساس بگریزم که بلاخره انتظارم به سر آمد. قدری با هم گَپ زدند و اینبار به جای او، عبدالله کلید در قفلِ در انداخت و در را گشود. در مقابل تعارف عبدالله، خود را عقب کشید تا ابتدا ما وارد شویم و پشت سر ما به داخل حیاط آمد. با ورود به حیاط دیگر معطل نکرده و درحالی که آنها هنوز با هم صحبت می‌کردند، داخل ساختمان شدم. چند ساعتی که تا آخر شب در کنار خانواده به صرف شام و گپ و گفت گذشت، برای من که دیگر با خودم هم غریبه شده بودم، به سختی سپری می‌شد تا هنگام خواب که بلاخره در کنج اتاقم خلوتی یافتم. دیگر من بودم و یک احساس گناه بزرگ! خوب می‌فهمیدم در قلبم خبرهایی شده که خیلی هم از آن بی‌خبر نبودم. خیال او بی‌بهانه و با بهانه، گاه و بیگاه از دیوارهای بلند قلبم که تا به حال برای احدی گشوده نشده بود، سرک می‌کشید و در میدان فراخ احساسم چرخی می‌زد و بی‌اجازه ناپدید می‌شد، چنان که بی‌اجازه وارد شده بود و این همان احساس خطرناکی بود که مرا می‌ترساند. می‌دانستم باید مانع این جولان جسورانه شوم، هر چند بهانه‌اش دعا برای گرایش او به مذهب اهل تسنن باشد که آرزوی تعالی او از مذهبی به مذهبی دیگر ممکن بود به سقوط قطعی من از حلالِ الهی به حرام او باشد! با دلی هراسان از افتادن به ورطه گناهِ خیال نامحرم به خواب رفتم، خوابی که شاید چندان راحت و شیرین نبود، ولی مقدمه خوبی برای سبک برخاستنِ هنگامه نماز صبح بود. سحرگاه جمعه از راه رسیده و تا می‌توانستم خدا را می‌خواندم تا به قدرتِ شکست ناپذیرش، حامی قلب بی‌پناهم در برابر وسوسه‌های شیطان باشد و شاید به بهانه همین مناجات بی‌ریایم بود که پس از نماز صبح توانستم ساعتی راحت به خوابی عمیق فرو روم. بامــــاهمـــراه باشــید🌹 #جان_شیعه_اهل_سنت #نویسنده_خانم_فاطمه_ولی_نژاد @Majid_ghorbankhani_313