یادم آید در بیابان ...
یک شب افتادم ز ناقه 
زجر، زجرم داد تا از ره رسید

زلف هایم را کشید ُ
آن چنان زد که از آن پس
 چشم هایم خوب چیزی را ندید ُ
 گوش من سنگین شد و رنگم پرید ُ😭

تار میبینم...
سرم سنگینه
 عجب دستی داشت...
 خیر نبینه

پای چشمام
 گلِ آتیشه
 دیگه تا زندم
 خوب نمی شه خوب نمیشه