یبار اومدی‌بگی‌ ؛ غم‌داری؟ مگه‌من‌مردم ؟!

ودردهایی‌که‌فقط‌درآغوشِ‌تو‌آروم‌میگیرد : )

- کجایے ؛ پيش تۅ(:

یه دیالوگ غم‌ انگیز بود می‌گفت : چرا منو دوست نداری؟! من آدم باهوشی نیستم اما میدونم عشق چیه ، میفهمم منو دوس نداری . . :)

۷ روز دیگھ (:

- از کَرخه تا راین یه دیالوگ داشت می‌ گفت : + چیکار کنم خوب بشی؟ بگی برقص می‌ رٓقصم ، بگی بخون می‌ خونم ، بگی بمیر ، می‌ میرَم ..

رفتن تو پایان این قصه نبود حالا من با این شهری که آغشته به بویِ توست چه کنم ؟!

ما دویست تایی نشیم ینی؟

🚶🏿‍♂

- رۅز جهانے درۅنگراها (:

چقدر کلمه سابق عجیبه دوست سابق،حال سابق، آدم سابق. یه جوریه انگار داریم به جای زخم هامون نگاه میکنیم؛

اولین باری که حس کردم دوستش دارم رو یادم نمیاد اما اولین باری که گفت : «دوستت دارم » رو فراموش نمی‌کنم. یه روزایی توی زندگی هست که دیگه بر نمی‌گرده، یه آدمایی به زندگیت میان که دیگه تکرار نمی‌شن، یه کسایی از زندگیت می‌رن که جاشون همیشه خالی می‌مونه . اگه این شانس رو داشتم که به عقب برگردم می‌رفتم به اولین روزی که اسمم رو صدا زد. به اولین باری که می‌خواست یه حرفی رو بزنه و نتونست. به روزی که دوستم داشت و نگفت. انقدر توی اون روز می‌مونم که همون‌جا بمیرم. مگه آدم چندبار این شانس رو داره که خودش رو توی چشمای کسی ببینه ؟!