بالاخره یکیو پیدا میکنی که میبینی نصف خونِ اون تو رگاته ، نصف مغزِ اون تو سرته ، نصفِ قلب اون تو قلبته ، نصف زمان تو با اونه ، و میبینی که نصف از تو تو وجود یه نفر دیگه است ، اونوقت میفهمی که زندگی ارزش ادامه دادن داره((:
من هیچوقت نتونستم کینه و نفرت داشته باشم ، چون تو ذاتم نبوده ، همیشه بخشیدم ولی هیچوقت فراموش نکردم ! همیشه وقتی از کسایی که خیلی دوسشون داشتم دلم گرفت و ناراحت شدم فقط اون آدما دیگه منِ سابق رو نداشتن دوسشون دارما ولی برام اهمیتشون رو از دست دادن همیشه براشون آرزوی خوشبختی میکنم ولی هیچوقت نمیتونم
بدی هارو فراموش کنم .
تقریبا میدونم منی که یه عمر آدم حساسی بودم سخته بتونم حساسیاتامو کنترل کنم و حرص نخورم حقیقتا تلخ و دردآوره((: