_

من از خودم میپرسم ؛ مگه من کی هستم که بتونم تورو قضاوت کنم ؟ مسخرت کنم و زیر سوال ببرمت ؟ این سوالیه که هممون باید از خودمون بپرسیم ..

اینجاییم که هرچند مضحک زندگی کنیم . .

همیشه دلم میخواست وقتی خورشید ته ِ پهنه‌ی آسمون گُم میشه ؛ درست همون وقتی که شیفت شب چراغا شروع میشه و آدما طوری که انگار یه موجود ترسناک درون کوه انتظارشونو میکشه ، شتاب زده برمیگردن پایین ؛ من خلاف جهتشون حرکت کنم ؛ پا رو دل سیاه و سخت ِ اون بزارم و خودم رو از اسکلتش بالا بکشم همیشه دلم میخواست اون چیز مهیبی که این مَردم ازش فراری‌ان رو فتح کنم من همیشه دلم شب ِ کوهستان رو میخواست ((: وَ مطمئنم بلاخره یه نیمه شب مزاحم تنهاییش میشم ، اون بالای بالا میشینم و مجنون وار به آسمون و ماهش زُل میزنم ، چشمام لبریز از نور میشن و معنای واقعی شب رو همونجا لمس میکنم ، وَ بعد ؛ با اولین اشعه‌ی نور خورشید راهمو میکشم و برمیگردم پیش آدمای اون پایین .. من یه چنین شبی رو تا همیشه مدیون ِ خودمم .

دل اگه حاليش بود دل نبود كه، مغز بود ؛

*

همه میرن ؛ وَ بله! فقط تو می‌مونی برام .

_ (:

کی گفته آسمون همه‌جاش یه رنگه ؟ من با چشمای خودم رنگ عوض کردنشو دیدم ! من با چشمای خودم دیدم که یه سمتش نارنجی بود و یه طرف ِ دیگه‌ش سیاه ! یه سمت صاف بود و یه سمت اَبری ! اینطرفش تاریک بود و اونطرف روشن ! شمالش آبی‌تر بود و جنوبش خاکستری ! من با چشمای خودم رنگارنگ دیدمش ! من با چشمای خودم دیدم که آسمون خونه‌ی ما ستاره داشت ولی تو آسمون خونه‌ی بعضیا حتی ماه هم نبود ! نه عزیزم ، نه ! آسمون هیچوقت همه‌جاش یه رنگ نبوده و نیست . .

اصن میدونی چیه ؟ باید انقدر بشینیم واست گریه کنیم که همه‌ی این گَرد و غبارای نشسته رو چشمامون رو اَشک بشوره ببره بعد پاشیم‌و دنیا رو با نگاهای غسل شده ببینیم ؛ شفاف تر ، دقیق تر ، حقیر تر ، درست همونطور که تو می‌دیدیش . .

آسمونه‌ و ماهش '! ـ ـ [ 05 : 01 ]

از من مرنـج گَر وسط ِ دل نشاندمت ؛ سائل عزیز ِ خویش به ویرانـه میبَرد . . ‌ | صائب‌تبریزی |