دربارۀ محبت خدا باید خیلی فکر کنیم، سخن بگوییم و مطالعه کنیم؛ همین فکر و ذکری که دربارۀ این موضوع داریم خودش تقویت‌کنندۀ محبت خداست.

همان‌طور که وقتی آب در معرض تابش نور خورشید قرار می‌گیرد، کم‌کم گرم می‌شود و ذرّات وجودش به آسمان می‌رود،

ما اگر خودمان را در معرض حب‌ّ الله قرار دهیم، محبت خدا وجودمان را گرم خواهد کرد؛ به این می‌گویند «توجه»، وقت گذاشتن و ذکر خدا.

وقتی ما سرِ نماز نمی‌توانیم خودمان را به خدا متصل کنیم،

باید مثل آبی که خودش را در معرض تابش نور خورشید قرار می‌دهد خودمان را در معرض عنایت پروردگار قرار دهیم

و منتظر باشیم که خدا دلِ ما را ببرد و روح ما را به سوی خودش بکشاند.

وقتی انسان خودش را در معرض مفهوم حبّ الله قرار می‌دهد، کم‌کم دلش هوس می‌کند،

و پیش خود می‌گوید: «ای کاش من عاشق و محبّ خدا بودم!» یعنی احساس دوری از خداوند اذیتش می‌کند و دلتنگ می‌شود.

یکی از راه‌ها برای اینکه محبِ پروردگار شوی همین است که آرزو کنی که ای کاش محبت خدا در دلم بود

و از دست خودت ناراحت شوی که چرا من عاشق خدا نیستم.

به خودت نهیب بزنی که بایست قلبِ من حرم خدا باشد و غیر خدا را در آن ساکن نکنم؛

امام صادق علیه السلام: الْقَلْبُ‏ حَرَمُ‏ اللَّهِ‏ فَلَا تُسْكِنْ‏ حَرَمَ اللَّهِ غَيْرَ اللَّه