و پیش خود میگوید: «ای کاش من عاشق و محبّ خدا بودم!» یعنی احساس دوری از خداوند اذیتش میکند و دلتنگ میشود.
یکی از راهها برای اینکه محبِ پروردگار شوی همین است که آرزو کنی که ای کاش محبت خدا در دلم بود
به خودت نهیب بزنی که بایست قلبِ من
حرم خدا باشد و غیر خدا را در آن ساکن نکنم؛
امام صادق علیه السلام:
الْقَلْبُ حَرَمُ اللَّهِ فَلَا تُسْكِنْ حَرَمَ اللَّهِ غَيْرَ اللَّه
پس یکی از راههایش این است که
خودمان را تقبیح و توبیخ کنیم که
«چرا سرشار از محبت خدا نیستیم؟
چرا عاشق خدا نیستیم؟!»
امام کاظم(ع) میفرماید:
«اینکه خودت را مذمت کنی، از چهل سال عبادت بالاتر است؛
اگر کسی به جایی نرسید یقین بدانید که
برای «توبیخ نفسش» کم وقت گذاشته و
خوبیها را آرزو نکرده است.
و اگر کسی به جایی رسید بدانید که برای
توبیخ و سرزنش نفسش وقت گذاشته و
خوبیها را آرزو کرده است؛
نه اینکه انسان برود وقت بگذارد تا
برخی صفات و فضائل نفسانی مثل
تواضع و خوشبرخوردی را کسب کند.