*مَردمکِ قرمز از اتصال به کلمه هایِ جزوه یِ عوضی :)

This damn air pollution is turning seconds into dust and I am sitting on my knees and looking at the Nescafe wall in front of me :)

چقدر زود گذشت. چقدر زود گذشت از اون شبی که یه دقیقه طولانی تر بود. ثانیه هایی که داره‌ میگذره و من هنوز غرقم تو اتفاقاتِ مزخرفِ سالِ پیش. میدونم بُلوف میزنم اما دلم میخواد کنده بشم از وابستگی، از خاطرات ، از حسای بد ، از تبدیل کردن ذهنم به یه چهار دیواری که ازش دود بلند میشه. بیخیال ، امشب باید با دونه های انار ، لبخند بزنیم به عمق پوچ ترین اتفاقایِ ممکن. امیدوارم یلدای بعدی بازم از بالای این آجر نماهای نارنجی همونطور که دارم به دودکش اون ساختمونِ عجیب و غریب نگاه میکنم،لبخند بزنم برای اینکه فرار کردم از این احساسات مُشوش. یلداتون مبارک ...🍉:)!

دعایِ تضمینی برایِ این ماهِ رِغبت انگیز :))))))

وضعیت طوری شده که خودتم بخوای خوب زندگی کنی ، بقیه نمیزارن.

شاید مشکلِ من اینه خیلی زود ، آدما رو باور میکنم. ولی ایندفعه فرق داره ، دلم نمیخواد یه اتفاق ، دو بار برام پیش بیاد. پس خودم باشم و خودم ، چیزه بدی نیست ، نه؟

بعدِ رفتنت از هر آدمی که حتی مثلِ تو پلک میزد هم ، فاصله گرفتم.

بعدِ رفتنت از هر آدمی که مثل تو میخندید ، فاصله گرفتم.

_

You have the deepest heart in the world, mom 🐠✨:)).

من هنوز که هنوزه دارم دست و پنجه نرم میکنم با این آجرایِ نارنجی . با مردمک چشما. با آسفالتای نقره ای و درختای خشکیده و نسکافه ای رنگِ کنارش. با این سردرگمیِ ناشی از ثانیه به ثانیه ی این خیابون. با این آلودگیِ هوا که مثل برف نشسته رو لباسِ این شهر. با این هنذفیریِ سفید. ولی من خوبم. مثل همیشه ، تو ام اینو باور میکنی.

_